Hvöt - 30.04.1949, Síða 28

26
H V ö T
Er ég hafði gengið á að gizka
fiinmtán til tuttugu mínútur út með
sjónum, kom ég á leiti nokkurt, og
blasti þaðan við mér hús einsetu-
mannsins, örskammt í burtu. Það
stóð á lítilli eyri, sem skagaði fram
í sjóinn. Þetta var lítið timburliús
með skúrþaki, en klætt með báru-
járni. Kringum það var lítill tún-
blettur, auðsjáanlega í góðri rækt,
og bak við búsið var nokkuð stór
matjurtagarður. f fjörunni niður
undan búsinu stóð bátur, gamalt
fjögurra manna far með breiðfirzku
lagi. Er ég kom nær, sá ég, að bann
var bikaður svartur og velmeðfar-
inn. Ég gekk nú upp að búsinu og
gat ekki komizt bjá að taka um
leið eftir því, liversu allt var vel um
gengið og í góðri hirðu. Ég var bálf-
forvitinn að sjá einsetumanninn, en
knúði þó að dyrum með liálfum
buga. Það befur nefnilega alltaf
verið höfuðgalli minn, bve ég er
feiminn, og kom það mér t. d. eitt
sinn í óþægilega klípu, en það er
önnur saga. Eftir skamma stund var
lokið upp, og einsetumaðurinn birt-
ist í dyrunum.
Ég er ekki skábl, og skortir mig
])ví andagift til að lýsa Iionum með
skáldlegum orðum, en bið les-
endur að virða það á betri veg. Út-
lit bans kom alveg beim við þær
busmyndir, er ég liafði gert mér um
karma vikingaaldarinnar. Hann var
á nð sizka röskar þrjár álnir á bæð,
'-ei1na berðabreiður og allur krafta-
’—> 'Taxinn. Hann hafði silfurbvítt
bár og skegg, er náði niður á brjóst.
Mér virtist liann mundi vera um
sjötugt eða áttrætt, en hreyfingar
bans og limaburður allur var eins
og bjá manni á bezta aldri. Hann
var teinréttur og röskur og kvikleg-
ur i öllum breyfingum. Sérkenni-
Iegust voru þó augun. Þau voru
stálgrá að lit og eittbvað það við
þau, er bauð af sér svo góðan þokka.
að ég fékk ósjálfrátt strax traust á
manninum. Meðan ég var að virða
liann fyrir mér, kom ég ekld upp
nokkru orði, svo að liann varð fyrri
lil máls.
,.Komdu sæll, drengur minn,“
sagði hann. „Ég heiti Jón og cr
Magnússon, en bvað beitir þú og
bverra manna ertu?“
Ég sagði til mín og bar upp erindi
mitt við bann. Sagði ég lionuni,
að ég liefði komið yfir bálsinn um
morguninn og liefði ætlað að fá
mig fluttan yfir fjörðinn frá Eyr-
arþorpi, en það hefði ekki verið
bægt, og befði mér verið ráðlagt að
leita til Iians. Það var auðsótt mál,
..en fyrst verður þú nú að kdma
inn og 'fá einbveria bressingu,”
mælti liann. „Þú lilýtur að vera
svangur svona nýkominn yfir fjall.“
Ég þekktist boð b ans og gekk
inn. Þar inni var sama hirðan os
reslusemin á öllum lilutum sem úti
við. í búsinu voru eitt herbergi og
eldhús. Hann bauð mér i eldhúsið,
og eftir skamma stund bafði bann
framreitt fyrir mig máltíð, sem
samanstóð af þeim bezta mat, sem
islenzkt sveitaheimili getur veitt.
Gamli maðurinn var fremur fátal-
aður, en það fannst mér ekkert til-
tökumál, við mig, bláókunnugan
manninn. Meðan ég mataðist, fór
hann að sjóbúast. Hann fór í stíg-