Hvöt - 30.04.1949, Qupperneq 44

42
H V ö T
Hjörtur Þórarinsson, 1þróttakennaraskóla íslands:
íþróftakennarinn og áfengið
Fyrsta febrúar var minnst á íþrótta-
kennaraskólanum á Laugarvatni. Um
kvöldið voru haldnar umræður um bind-
indismál og afstöðu íþróttakennarans
gagnvart áfengisneyzlu unga fólksins. —
Að því loknu var farið í ieiki og cndað
með söng.
Hér fer á eftir hluti af ræðu, sem Hjört-
ur Þórarinsson, einn af nemendum skói-
ans, flutti þetta kvöld.
Það er löngn vitað mál, hversu
mikilvægt er, að menn verji tóm-
stundum sínum sér til Jtroska. Það
er líka vitað, hversu margir, eink-
um bæjarbúar, stunda íþróttir í frí-
tíma sínum, enda er íþróttaiðkun
fyrst og fremst tómstundastarf.
Hlutverk íþróttakennarans er a’ð
Iteina íþróttum æskunnar og leikj-
um á réttar brautir, þannig að þær
efli félagslegar dyggðir og stuðli að
heilbrigðum þroska, andlegum og
líkamlegum. Hann þarf að gera í-
þróttirnar eftirsóttari en hina fölsku
gleði áfengisins.
Takist honum það, þá gerir hann
sitt til að stemma að ósi hina
miklu áfengiselfu, er nú flæðir vfir
æsku þessa lands.
Baráttan gegn áfenginu er marg-
þætt. I þeirri baráttu verður raun-
hæfasti þátturinn þó sá, að treysta
svo skapgerð æskumannsjns, að
hann þurfi aldrei að finna til þess
innra vanmáttar og flóttakenndar,
er gerir honum flöskuna eftirsóknar-
verða. Æskan fær eigi staðið óstudd,
hún þarfnast styrks. Sá styrkur
verður að berast í uppcldinu. Það
er skylda skólanna að skila nemend-
um sínum andlega heilbrigðum, svo
að þeir standist ásókn áfengislöng-
unarinnar. Ef æskan fæst til að af-
neita áfenginu, þá mun drykkju-
fýsnin deyja út með eldri kynslóð-
inni og ísland scnn verða frjálst
úr viðjum vínguðsins.
En til þess að svo megi takast
með uppeldi æskunnar, þarf alþjóð
að finna þörfina á framkvæmd
bindindishugsjónarinnar og hafa já-
kvæða aðstöðu til bindindisstarfsins.
Það má því ekki einskorða starfið
við æskuna, heldur verður að auka
andúð alls almennings á áfenginu,
- fá almenningsálitið á band bind-
indisseminnar.
Áfengisneyzlan er hið ytra ein-
kenni mikillar meinsemdar, sem ekki
læknast við það eitt, að flaskan sé
brotin.
Sjálfa meinsemdina er að finna í
sálarlífi mannsins. Þessa meinsemd
má oftast lækna, ef leitað er orsaka
hennar; sárið er sjaldnaSt ólæknan-
legt.
Þrátt fyrir það ber að leggja höf-
uðáherzlu á að hindra meinið: Það
verður að koma í veg fyrir, að
æskumaðurinn bíði tjón á sál sinni.
Þær leiðir, er ég hefi ncfnt, ættu
að vcra spor í rétta átt.
Sá, senr engu sáir, getur engrar
uppskeru vænzt. Sá, sem ekkert legg-
ur á sig og engu fórnar, á einskis
árangurs von.
Það er því skylda okkar, ,er við