Milli mála - 2019, Blaðsíða 166
166 Milli mála 11/2019
MÓNA LÍSA
sem Eduardo horfir sífellt á mig með þessum ásökunar- og hæðnis-
svip.
Af hverju er ég að blekkja sjálfa mig? Það er ekki bara Eduardo
sem sér mig svona. Ég hef tekið eftir þessu augnaráði hjá sonum
mínum líka, Luis og Pablo. Það er orðið að vana hjá þeim að horfa á
mig og hugsa: „Æ, vertu ekki svona vitlaus, mamma.“ Eins og þegar
ég benti Luis á að mér líkaði ekki að hann eignaði sér allan heiðurinn
af nýja verkefninu sem hann og samstarfsmenn hans höfðu unnið
saman og kynnti það fyrir stjórnendum fyrirtækisins sem sitt eigið.
„Láttu ekki svona mamma,“ sagði hann, „ef ég hugsaði eins og þú
kæmist ég aldrei neitt áfram í lífinu.“
Það truflaði mig líka þegar ég heyrði Pablo segja félaga sínum
hvernig hann afritaði prófin í skólanum til að tryggja sér betri ein-
kunnir og frá hræsninni sem hann beitti til að vinna kennarana á sitt
band einungis til þess að ná prófunum. Ég man eins og það hafi gerst
í gær hvernig hann brást við aðfinnslum mínum: „Mamma, mér er
alveg sama þótt þú hafir aldrei svindlað á prófum þegar þú varst í
skóla. Hvað græddir þú á því? Þú náðir ekki einu sinni að klára
grunnskólann. Ég ætla mér annað. Ég ætla að verða eitthvað í lífinu.“
Ég þagði og fylgdist með manninum mínum sem kinkaði kolli til
samþykkis. Hann hvatti þá óspart og sagði þeim að vera stoltir og
ánægðir með sig, hvað sem það kostaði. „Ekki reyna að líkjast henni
móður ykkar,“ sagði hann við þá og illkvittið brosið flæktist einhvern
veginn í yfirvaraskegginu. Hann blikkaði til þeirra og synir mínir
hlógu, næstum eins og Móna Lísa.
Ég er viss um að Móna Lísa var hvorki heimsk né huglaus. Þess
vegna vil ég vera eins og hún. Auk þess var hún svo falleg, svo
óendanlega fögur. Ég vildi óska þess að ég væri eins og hún því þá
gæti ég staðið uppi í hárinu á Eduardo, sonum mínum og heiminum.
Óskiljanlegur kraftur dregur mig aftur til veruleikans. Tilfinning
um að einhver komi til mín verður skyndilega yfirþyrmandi. Ég lít
til vinstri, inn eftir salnum og sé að Eduardo æðir í átt til mín,
trylltur, eins og naut í flagi. Ó, guð minn góður, þarna kemur hann,
öskureiður. Hvað gengur að honum? Ég byrja að skjálfa, ég veit ekki
hvað ég á að gera, ég dofna upp. Þegar Eduardo sér að ég hef komið
auga á hann staldrar hann við hinum megin í salnum. Andlit hans