Milli mála - 2019, Blaðsíða 180
180 Milli mála 11/2019
Matéo Maximoff
Brúða Mameligu
Ég var bara stelpa og þegar kris, rétturinn, kom saman mátti ég ekki segja orð nema ég væri spurð og ef ég var vitni, sakborn-
ingur eða þolandi í málinu. Ef ég vildi taka til máls, varð ég fyrst að
ávarpa einn af körlunum í mínum ættflokki, pabba minn, bróður eða
eiginmann. Annars hefði verið litið á mig sem illa uppalinn kven-
mann og enginn hefði hlustað á mig.
Á líkvökunum réðuð þið karlmennirnir líka öllu. Við konurnar
höfðum ekkert að segja og þurftum að láta okkur nægja að hlusta á
ykkur, færa ykkur te eða áfengi, nú eða halda á ykkur hita. Ætli við
höfum bara ekki verið aldar upp á þennan hátt og okkur datt ekki
einu sinni í hug að kvarta. Við höfðum sætt okkur við hlutskipti
okkar sem konur, það er að segja sem dóttir, systir, eiginkona eða
móðir.
Það sem þið karlarnir vitið ekki er að við konurnar töluðum saman
um okkar mál. Og stundum, ef ekki varð hjá því komist, sögðum við
vinum okkar frá því sem máli skipti.
Nú er allt breytt. Vissulega erum við enn undir ykkur karlana
settar en við megum tala hátt og snjallt án þess að þið getið þaggað
niður í okkur. Þið getið hlustað á okkur ef þið viljið eða látið það
ógert!
En í kvöld ætla ég, sem er orðin amma, nei, hvað er ég að rugla,
langamma, að segja ykkur sögu sem flestar Rómakonur á mínum
aldri kunna. Þið karlarnir segið hana stundum líka þegar ég er ekki
hér en þið segið hana ekki eins og á að gera. Þess vegna ætla ég að
grípa þetta tækifæri nú á kvöldvökunni og segja ykkur söguna í
síðasta sinn. Þannig mun hún festast í minni ykkar svo þið getið sagt
afkomendum ykkar hana.