Blik - 01.05.1958, Qupperneq 5

B L I K
3
þroska hans til manndóms og
dáða.
Ekki veit ég, hvort mátti sín
meir á þeirri stundu innra með
föðurnum undrun hans við orð
mín og vitnisburð drengnum til
handa eða hin sanna föðurgleði.
Faðir þessi var auðsýnilega
haldinn þeirri trú, að fátt eða
ekkert annað væri gáfur eða
guðsgjafir til verulegs mann-
dóms og þroska en mikið næmi
og skarpur skilningur. Aðra eig-
inleika virtist hann ekki kunna
að meta. Ástæðurnar fyrir því
læt ég ósagðar, þó að þær virt-
ust mér auðsæjar.
Okkur íslenzkum feðrum hætt-
ir alltof oft til þess að álykta
um börnin okkar, mannsefnið í
þeim, eftir næmi og skilningi,
— vitsmunum einum. Islenzku
mæðumar em hinsvegar oftast
næmari fyrir hinu, sem raun-
verulega skiptir mestu máli um
hamingjuna í lífinu, þ. e. tilfinn-
inga- og viljalífið, innrætið eða
manngerðin. Við gleymum því
allt of oft, að ekki er allt fengið
með vitsmununum einum, og
ekki felst allt vitið heldur í næmi
og skilningi. Hjartað elur líka
sitt vit, ef ég mætti orða það
þannig, og hjartalagið ræður
ekki hvað minnst um það, hvað
úr unglingnum verður, hversu
góður sonur eða dóttir ung-
mennið reynist foreldrum sín-
um, og hversu nýtur og góður
þegn það verður þjóðinni og
mikill hamingjugjafi ástvinum
sínum. Á ekki þjóðin okkar í dag
nóg af gáfuðum mannleysingj-
um og vanmeta fólki á æsku-
skeiði ?
Hvað hefur svo orðið úr þess-
um pilti í skóla lífsins? Þar hef-
ur hann reynzt eins og hér í
þessum skóla, traustur og trúr
starfsmaður og skyldurækinn,
sem nýtur tiltrúar og álits og er
eins og hamingjusamur kon-
ungssonur, sem faðirinn ann og
metur nú orðið og nýtur af mik-
illar hamingju. Pilturinn er
þannig sannur lángjafi foreldr-
um sínum og allri fjölskyldu.
Mætti ég óska ykkur hins sama,
nemendur mínir. Þið eigið mann-
gæðin til þess og viljalífið, ef
þið notið þær guðsgjafir rétt og
vel.
Fyrst ég óska að ræða við
ykkur þessi efni nú með þeirri
ætlan að vekja ykkur til hugs-
unar um þau, er ekki úr vegi,
að minna ykkur á mann úr Ts-
lendingasögunum, sem átti gáf-
ur í ríkum mæli, eins og svo
margir leggja merkingu í það
orð, en varð samt einhver mesti
ógæfumaður, sem fósturjörðin
hefir alið við brjóst sér fyrr og
síðar. Við skulum hugleiða ei-
lítið manninn Gretti Ásmunds-
son.
Snemma tók að bera á gáfum
Grettis. Svör hans og hnyttin-
yrði votta skarpan skilning og
mikið hugmyndaflug. Sum