Blik - 01.05.1958, Síða 13

B L I K
11
ekki, þó að hún ætti lífið að
leysa. Hún treysti sér ekki yfir
lækinn hjálparlaust. Ef þú
kemst ekki yfir lækinn, verð ég
að skilja þig eftir á ísskörinni,
sagði strákur og lét svo um
mælt, að bættur væri skaðinn,
þótt hún kæmist ekki lengra.
Síðan hélt hann leiðar sinnar
án þess að skeyta meira um telp-
una.
Þarna sat þessi umkomulausi
munaðarleysingi við lækinn, al-
einn á hvítri hjarnbreiðunni, ís-
kaldri auðninni. ísskörin fyrir
framan • og beljandi vatns-
straumurinn, en svo langt til
næsta bæjar, að kjarkinn brast
til að leggja upp í þá för. Nú
mundi enginn hjálpa henni nema
guð einn, og nú bað litla stúlkan
heitar og innilegar en nokkru
sinni áður á hinni stuttu lífsleið.
Amma hennar hafði kennt henni
langa bæn, sem hún sjálf hafði
víst lært af mömmu sinni eða
ömmu, og hún sagði henni að
biðja hennar, ef hún væri í hættu
stödd. Þessa bæn kallaði amma
hennar Maríugrát, og fannst
Guðrúnu litlu, að amma hennar
læsi bænina fyrir sér með meiri
viðkvæmni, helgiblæ og lotn-
ingu en nokkuð annað guðsorð.
— Nú hafði litla stúlkan bæn-
ina yfir af þeirri alvöru og þeim
innileik, sem hún mundi, að
amma sín hafði gert:
Eilíft Ijós, eilífur er Guð, eilífur
er hinn helgi andi. Eilífur er andinn,
sem þú sendir mér af sjálfum bér
fimmtudaginn, þá er þú steigst upp
til himins. — Sjö voru stigin til him-
ins. Eitt heitir þróttur, annað þol-
inmæði, þriðja styrkur, fjórða stað-
lyndi, fimmta bindindi, sjötta líkn
og sjöunda miskunn.
Þess veit ég vonina vísa, sæll
drottinn minn, ef ég lít spor þitt ið
neðsta, þá mun ég ekki missa ið
efsta. Þessi orð mælti in mildasta
móðir guðs, þá er hún stóð undir
krossinum helga horfandi á pín-
ingu sonar síns. Blóð og vatn flaut
af sárum hans on’yfir andlit henn-
ar, og hún sveipaði með dúknuin
blóðið af kinnum sér: „Heyr heyr-
andi sút í kvöld, sorg og móð. ^íttu
á mæðurnar miskunnaraugum,
veittu huggun í harminum. Hugur-
inn, brjóstið og augun mín, ég kvelst
nú yfir sárum þín. Hver mun nú
móðirin jafn særð af píningu sonar
síns, sem ég er nú?
Blómin blómanna, líknin siðanna
há, sárt er á að sjá, hversu hörð
píningin vera muni í þrengingu
naglanna.
Nú bliknar, nú fölnar fegurðar-
listin. Hingað hrýtur, þaðan flýtur
bogi blóðs. Almild er sú höndin,
sem svo er negld. Alblint er það
hugskotið, sem slíku veldur.
Nú man ég það sanna, sem hann
Símon sagði í dag á nóninu, að ég
mundi verða að stynja og andvarpa.
Tárin bera vitni líkamanum að ut-
an, en hvað í brjóstinu býr að innan?
Heyrðu nú sonurinn sæli og góði.
Dauðinn mun okkur skilja. Hann
skýldi að þér, en þrengdi að mér.
Gyðingar, vægið þið syninum mín-
um. Krossfestið mig og festið okkur
á eitt tré bæði. Saklaus þolir hann
bönd og vendi, háð og hálshögg,
spjót og spýtingar, kross og nagla,
bana og brigzl. Fyrir einum hluti
harma ég: yðar sakirnar fagna ég.
Grátið minn skaða með mér. Mun-
ið og virðið, hvað ég hefi fyrir yður
borið; þá munuð þið eignast eilífa