Blik - 01.05.1958, Qupperneq 23

B L I K
21
hlaut nafn Guðfinnu ömmu
sinnar. Annað barn þeirra hjóna
fæddist 12. sept. 1836. Það var
sveinbarn og var skírt Jón Vig-
fús. Þriðja barnið eignuðust
þau, en það dó í bernsku.
Vigfús Bergsson bóndi í
Stakkagerði vann sér álit og
traust. Hann þótti eins og áður
segir, skapfastur og skynugur
vel, traustur og prúður dreng-
skaparmaður, atorkusamur og
búhöldur góður. Ekki leið á
löngu þar til hann var gjörður
að hreppstjóra í Eyjum.
Formaður var hann á skipi
sínu og þótti góður sjómaður.
Allar þessar vonir sínar um
Vigfús son sinn sá Bergur
Brynjólfsson rætast, áður en
hann dó. Það var engu líkara
en að sú hugsun veitti honum
fullsælu, með því líka að tengda-
dóttirin Sigríður annaðist hann
í ellinni af fyllstu alúð og nær-
gætni. Öll þessi lífsgæði gjörðu
Berg Brynjólfsson að nýjum
manni, hlýjum, trúhneigðum og
glaðlyndum, sem hvarf af sviði
jarðlífsins þakklátur og ánægð-
ur.
Bergur Brynjólfsson andaðist
3. febrúar 1840, 81 árs að aldri.
Haustið 1842 gerði langan ó-
veðurskafla. Hafáttir voru tíðar
með brimi við kletta, eyjar og
sker, svo að ekki gaf í Úteyjar.
Bændum var það ami að fá ekki
flutt fullorðið fé til vetrarbeitar
í Úteyjar vegna veðurfarsins.
Daginn 17. nóv. tók að breyta
veðri og vindátt að færast til
norðurs.
Vigfús bóndi Bergsson í
Stakkagerði og Oddsstaðamenn
voru árvakrir um færi í Úteyjar
ekki síður en aðrir bændur og
búaliðar í Eyjum.
Dagurinn 18. nóv. rann upp
kyrr og fagur; veðurstilla um
láð og lög. Naumast örlaði við
stein eða steðja. Nú gafst tæki-
færið. Áraskipin hin stærri
höfðu flest eða öll verið sett 1
vetrarnaust, — mörg undir
Skiphella. Þar hafði þegar haf-
izt viðgerð á sumum þeirra eða
aðdytting fyrir vetrarvertíðina.
Ógerningur þótti það einnig, að
ráða þeim til hlunns eða setja
fram til Sands eða sjávar fyrir
eina úteyjaför. Gripið var því til
feræringanna, julanna svo köll-
uðu.
Um morguninn mannaði Vig-
fús bóndi út smájul með Guð-
mundi bónda á Oddsstöðum til
ferðar i Elliðaey. Þeir fengu sér
liðsinni tómthúsmanna og urðu
sex á. Þeir ráku kindurnar til
fars og hlóðu. Þegar ýtt var úr
vör, var lítið borð fyrir báru á
litlu fleytunni. Þótti ýmsum ó-
gætilega hlaðið og undruðust
Vigfús, svo gætinn sjómann og
hygginn, eins og hann hafði allt-
af þótt í skipstjórnarstarfi og
sjómennsku.
Róið var fram hjá Hnykli og
Hörgaeyraroddanum út úr Leið-