Blik - 01.05.1958, Síða 72

70
B L I K
þau, heyra þau hana kalla:
„Hafið þið séð kýrnar mínar“.
Systkinin litu hvort á annað
skjálfandi af hræðslu, því að
þau héldu auðvitað, að þetta
væri huldukona. Þau tóku til
fótanna og hlupu allt hvað af
tók. Drengurinn, sem var tveim-
ur árum yngri, var alveg skelf-
ingu lostinn af hræðslu. Hann
var langt á eftir á hlaupunum og
var alltaf að hnjóta um þúfur,
og f annst huldukonan vera kom-
in á hæla sér. Þegar þau loksins
komust heim, hentust þau inn
um bæjardyrnar og sögðu frá
því, sem komið hafði fyrir.
Ekki var nú annað en hlegið
að þeim heima. Rétt á ef tir komu
allar kýrnar aftur, því að syst-
kinin höfðu ekki rekið þær alla
leið, og þurfti vinntunaðurinn á
bænum að fara með þær. Þegar
hann kom aftur, sagði hann
þeim, hver þessi huldukona
hefði verið, sem þau voru svo
hrædd við. Þetta var þá kona af
næsta bæ, sem var að leita að
kúnum sínum til morgunmjalta,
jafnframt því sem hún var að
færa morgunkaffi manni einum,
sem hafði verið uppi á heiði um
nóttina til að gæta að kún-
um sínum, sem hann ætlaði að
reka til Reykjavíkur, en það
var títt í þá daga, því að ekki
voru bílarnir þá. Og þótti kon-
unni þetta mjög leiðinlegt, að
börnin skyldu hafa orðið svona
hrædd við hana.
Systkinin hlógu dátt að þessu
og hétu því, að ekki skyldu þau
verða oftar hrædd að reka kýrn-
ar af ótta við að sjá huldukonu.
Elin Leósdóttir
III. bekk bóknáms.
Heimilisþáttur
Svo að ég á að skrifa ritgerð
um heimilið.
Það, sem við köllum heimili í
daglegu tali, finnst ef til vill
sumum ekki mikið til koma, það
er jú hús og fólk. En það er
meira. I þessu litla orði felst
allt það, sem manni þykir vænst
um: mamma, pabbi og systkini
mín. Mamma er húsmóðirin, og
það er ekkert smáræði, sem hún
þarf að gera: elda mat, halda
húsinu hreinu, þjóna okkur og
hugsa um okkur öll að öðru
leyti. Það er mikið starf, þar
sem við erum 9 alls. Mér þykir
vænzt um mömmu, og ég get
sagt eins og skáldið: „Amma,
hún er mamma hennar mömmu,
og mamma er það bezta, sem ég
á.“ Það sannar okkur bezt, hve
góð hún er, þegar eitthvað am-
ar að okkur, alltaf er hún til-
búin að hugga okkur eða telja
í okkur kjark, þegar hann brest-
ur.
Pabbi er húsbóndinn og fyr-
irvinna heimilisins. Hann vinnur
utan þess.
Ég hef verið mikið að heiman,