Blik - 01.05.1958, Síða 73

B L I K
71
og þá finnur maður það bezt,
hve gott er að vera heima.
Okkur systkinunum þykir
vænt um hvort annað, en oft vill
þó slettast upp á vinskapinn, t.
d., þegar yngri systkini mín eru
að rusla í skóladótinu mínu.
Einu sinni sem oftar var ég
að gæta yngsta bróður míns og
fór með hann upp á loft og inn
í herbergið mitt og læsti hurð-
inni, svo að hann færi ekki fram
á stigagatið og dytti ef til vill
niður stigann. Svo hugsaði ég
mér að nota tímann til að fara
að lesa í Islandssögunni minni
— fyrir morgundaginn. Ég
sökkti mér niður í lesturinn og
gleymdi bæði mér og stráknum.
Ég ramkaði við mér, er ég
f ann þessa indælu lykt. Strákur-
inn var heldur betur búinn að
laga til í herberginu mínu. Hann
var búinn að henda öllum hár-
nálunum mínum um allt gólfið,
hella niður úr fullu ilmvatns-
glasi, og nú sat hann fyrir fram-
an spegilinn með varalitinn
minn og var að mála sig. Það
var víst hreint listaverk. Hann
var búinn að mála á sér tenn-
urnar og munninn langt út á
kinn, upp á nef og upp um allt
enni. Svo ætla ég að sleppa
skyrtunni að framan. Það hefði
að öllum líkindum allt saman
fengið fyrstu verðlaun á ab-
straktsýningu.
Ég skellihló að drengnum.
Annað gat ég ekki. Hann virtist
svo hrifinn af sér, þar sem hann
skoðaði sig vandlega í spegl-
inum.
Þegar mamma kom heim,
hafði ég þvegið honum og fært
hann í hreina skyrtu. Ég lét
mömmu eftir að þvo skyrtuna.
E. .
III. bekk verknáms.
Gibba
Á bænum, sem ég var á í sveit
í sumar, var heimagangur. Það
var hvít gimbur, og kölluðum
við hana bai'a Gibbu. Fyrst eft-
ir að við komum, var hún svo
stygg, að við gátum aldrei náð
henni, og hún vildi ekki sjá pel-
ann sinn, þótt við værum að
bjóða henni hann. En þegar leið
á sumarið, var hún alveg hætt
að vera með nokkra fýlu við
okkur og þáði nú alltaf pelann
hjá okkur.
Það kom oft fyrir, að hún
elti mig út á engjar og var hún
þá að rólast í flekkjunum eða
slæða úr múgunum, þegar verið
var að raka saman. En eitt sinn,
þegar verið var að binda, þá
kom upp galsi í henni og hún f ór
þá að stökkva á baggana og
vorum við þá hrædd um, að
baggamir myndu losna úr bönd-
unum, svo að hún var rekin
heim.
Hún átti það líka til að koma