Blik - 01.05.1958, Qupperneq 87

B L I K
85
vatnsmikil, svo að vatnið tók
mér næstum í bringsmalir, þar
sem það var dýpst, en áin var
fremur straumlítil og rann að-
eins í einum ál. Nú er skammt
til Víkur og torfærulaus leið.
Þegar þangað kom, var orðið
aldimmt og búið að loka búðum.
Var þá næst að leita náttstaðar
og bíða næsta dags til að ljúka
erindum.
Seint um kvöldið kom maður
í húsið, þar sem ég dvaldi, og
spurði ef tir mér. Þetta var Loft-
ur Ólafsson póstur. Hann hafði
á hendi póstferðir milli Prests-
bakka á Síðu og Odda á Rangár-
völlum. Hann var duglegur
ferðamaður og skyldurækinn og
fylgdi trúlega áætlun, þótt vötn
og veður væru lítt fær stundum.
Nú var Loftur á austurleið
og mæltist til þess, að ég yrði
honum samferðia austur yfir.
Ég kvaðst eiga ólokið erindum
að mestu leyti. „Ég skal biðja
Halldór að opna búðina og af-
greiða þig í kvöld“, sagði Loftur.
Þetta varð að samkomulagi. Ég
fékk afgreiðslu fljótt og vel, og
við Loftur afréðum stund og
stað, þar sem við skyldum hitt-
ast að morgni.
Löngu áður en birta tók af
degi morguninn eftir, vorum við
komnir af stað. Loftur póstur
var með 3 hesta undir póst-
koffortum. Þeim fjórða reið
hann sjálfur. Veður var stillt
og lítilsháttar frost, en þó
dimmt í lofti.
Við héldum sem leið liggur
austur með Víkurhömrum.
Tafarlaust komumst við yfir
Kerlingardalsá. Var hún nú
miklu grynnri en kveldið áður.
-— Enn var dimmt, svo að ekki
sást neitt frá sér, og þannig
var það, þegar við komum að
Múlakvísl. Þegar urðum við þess
varir, að hún hafði þorrið að
miklum mun. Hiklaust var lagt
út í. Ég óð á undan og kannaði
botninn rækilega með hinni á-
gætu vatnastöng minni. Loftur
kom á eftir með hestana, og yfir
komst allt slysalaust, þó að al-
dimmt væri.
Múlakvísl hefir grafið alldjúp-
an farveg, og eru því háir sand-
bakkar — kallaðir Öldur — að
henni, einkum að austan verðu.
Þar er „aldan“ víða 2—3 mann-
hæðir.
Nú urðum við þess varir, að
við höfðum tapað brautinni og
hittum því ekki skarðið, sem átti
að fara upp úr farvegi kvíslar-
innar. Brátt fundum við þó ann-
að skarð, þar sem komast mátti
upp.
Enn var dimmt, og því ógjörn-
ingur að greina ójöfnur á kol-
svörtum sandinum. Við töldum
líklegt, að vegurinn væri ofar.
Þess vegna bað Loftur mig að
ganga upp með kvíslinni, — sem
þó sást ekki, nema þar sem
glitti í vatn — og vita, hvort ég