Blik - 01.05.1958, Qupperneq 99

B L I K
97
fremur seint að varpa akkeri
miðað við það, sem nú er á
flestum skipum.
Eins og áður er sagt, byrjuð-
um við að draga upp akkerið, en
það gekk skrikkjótt. Tvívegis
átti það sér stað, þegar komið
var að beinni niðurstöðu, að allt
stóð fast. Þá var ályktað, að
festin eða akkerið væri fast í
botni. Var þá festin gefin út aft-
ur og skipið látið reka og taka
í festina. Allt án árangurs. Þeg-
ar festin hafði verið dregin inn
að niðurstöðu í þriðja sinn, tók
stýrimaðurinn eftir því, að fest-
arlás stóð fastur í festarsmátt-
inni (kluss). Eftir að hann hafði
verið losaður, gekk vel að ná
akkerinu upp. Höfðum við þá
verið í 3^2 klukkustund að létta.
Allan þann tíma beið „Heimaey“
hjá okkur reiðubúin til að draga
,,San“ í höfn.
Var þá dráttartaug fest á
milli skips og báts og haldið af
stað.
Eins og áður er á drepið, var
allmikill austan sjór. Þegar við
vorum komnir austur í Faxa-
sund, fór að ganga hægt. Að lok-
um slitnaði dráttartaugin. Þá
sló ,,San“ yfir til bakborða og
rak nú fyrir straumi og vindi í
áttina að Faxaskeri. Skipið valt
gífurlega, þar sem það lá flatt
fyrir öldunni, og tók sjó á bæði
borð yfir öldustokka. Sigluráin
sleit sig lausa úr klofa sínum og
slóst milli borða. Er hér var
komið, stóðu stýrimaður og há-
seti frammi á skipinu, en við
hinir aftur á með skipstjóra,
lóðs og háseta. Nú skipaði Hann-
es lóðs að draga upp fokkuna og
festa skautið stjórnborðsmeg-
in. Hið fyrra gerði stýrimaður-
inn umsvifalaust en festi skaut-
ið bakborðsmegin gegn skipan
Hannesar. Þar sem þessi óhlýðni
stýrimanns gat haft alvarlegar
afleiðingar og okkur lífsnauðsyn
að ná skipinu undan sem allra
fyrst, þar sem það rak að sker-
inu og var komið ískyggilega
nærri því, bað Hannes okkur tvo
að fara fram á, vera fljóta, festa
fokkuskautið stjórnborðsmegin
og strengja vel. Við urðum að
sæta færi vegna sjóa að komast
fram á skipið, en það gekk þó
vel. Átök kostaði það við stýri-
manninn að hagræða seglinu eft-
ir boði Hannesar. Svo mikilvægt
fannst Hannesi, að boði hans
væri hlýtt, að hann kom sjálfur
í skyndi fram á skipið, þó að
viðsjárvert væri, er við vorum að
festa skautið stjórnborðsmegin,
og var hann þó ekki orðinn eins
léttur á sér og áður sökum ald-
urs. Hann var sannkölluð hetja
og víkingur að dugnaði, áræði
og útsjón. Ef seglskautið hefði
verið fest bakborðsmegin eins
og stýrimaðurinn ætlaði sér,
hefði skipið sótt meira upp í
vindinn og eflaust lent á Faxa-
skeri, enda vorum við það ná-
lægt því, að vélbáturinn gat ekki
L