Strandapósturinn - 01.06.1980, Side 128

lét það í til vigtunar. Oft þurfti að skipta um eitt eða tvö kjöt-
stykki til þess að fá jafnvægi á vigtina. Þá var tvisvar settur
saltpétur í hverja tunnu og var hann mældur í brennivínsstaupi
sem stéttin var brotin af. Var það hið venjulega snafsstaup þess
tíma.
Vinnufélagar mínir við söltunina voru þeir, Halldór Hjálm-
arsson bóndi á Tind og Guðmundur Kjartansson bóndi á
Hafnarhólmi. Báðir voru þeir mikil prúðmenni og mér
unglingnum góðir vinnufélagar. Guðmundur hjó kjötið, en þá
var hver kroppur höggvinn eftir miðjum hrygg og svo hver
helmingur í þrjú stykki þ.e. frampart, slag og læri. Eg saltaði svo
sem fyrr segir og eitthvað gekk mér misjafnlega til að byrja með
að koma hinni ákveðnu þyngd í hverja tunnu. Það var þó eink-
um ef kroppar voru stórir s.s. af fullorðnu fé. En þeir Halldór og
Guðmundur leiðbeindu mér um þetta af sinni alkunnu hógværð
og prúðmennsku. Ég náði því fljótt tökum á þessu og varð ekkert
erfitt um að koma hinni ákveðnu þyngd í hverja tunnu, hvert
heldur sem var um stór eða smá stykki að ræða. Halldór sló svo
botna í tunnurnar og reyndi að ganga þannig frá því verki að
ekki lækju þær þá er pækilvatn var sett á þær. Hann setti og
merki á hvem tunnubotn. Til þess notaði hann málmspjald þar
sem merkin voru skorin úr, er áttu að standa á tunnubotnunum.
Þessi merking þurfti að fara vel og vera sem næst miðju botnsins,
og þvert á samsetning hans upp og niður. Síðan var strokið yfir
málmspjaldið með pensli vættum úr merkibleki. Þessi merking
var verslunarmerkið svo og um innihald, sem var i tunnunni.
Þegar þessu var lokið var tunnunni velt út úr söltunarskúrnum
og þar tók pækilmaðurinn við henni. Þegar pækilmaðurinn tók
við tunnunum, þá raðaði hann þeim upp á tunnustæðið í tvær
samsettar raðir með götum á milli, svo að gott væri að komast að
þeim til pæklunar. Þeim var ennfremur raðað þannig að sam-
setning botna sneri upp og niður og að merkingu á þeim mætti
lesa. Annars var hverri tegund kjöts haldið á nokkuð sérstökum
reitum, hvert um sig og því auðvelt að finna út að slátrun lokinni
hvað hafði komið mikið af hverri tegund kjöts í sláturtíðinni.
Þegar svo pækilmaðurinn hafði raðað tunnunum upp á tunnu-
126