Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1970, Síða 86
72
Der Text.*)
'K'ongur einn rikur var j Dyuerska lande hann er eigi nefndur.
hann atte tuær dætur ok var aunur frillvborinn J)ær woru badar
3 fridar ok unj kongur Jieim mikit. kongi Jrionavdu marger aa gæter
menn. einn bonde var saa er hann hiellt mest af. hann hafde fostra(t)
kong. ok hafde kongur reynt af honum trunad mikin. Desse bonde
6 atti ein son. mikin ok vaslegan. hann var favdur sinvm eigi styre-
latur ok nam hann J)vj fatt af j Jsrottvm. enn J>o var hann allra
manna giorvilegaztur. J>ath var eitt sinn ath bonde bavd kongi
9 til ueiztlv kongr sotte ueizlvna med fiolmennj | 63v | ok for hun
vel fram ok var kongur vt ley(s)tur med godvm giofvm. bonnde
*) In der Wiedergabe des Fragments findet man die ubliehen Klammerzeichen,
vgl. z.B. die oben genannte Ausgabe von Håkonar saga fvarssonar, S. xli.
Abkurzungen werden aufgelost. Qrosser Anfangsbuchstabe wird dem Vorkommen in
der Handschrift entsprechend benutzt, mit Ausnahme des einzigen in diesem
Texte vorkommenden Propriums (Z. 1), das in 577 klein, hier aber gross geschr.
ist. Zusammensetzungen werden hier wie in der Handschrift geschr., d. h. im all-
gemeinen (Personenbezeichnungen auf -son u. -dotter jedoch konsequent) getrennt.
Zusammensetzungen, bei Zeilenwechsel getrennt, werden hier in einem geschr.,
mit einem Strich zwischen den Bestandteilen (Z. 19, 43, 67). Die verschiedenen
Satzzeichen, Punkt, Doppelstrich, Pause + grosser Anfangsbuchstabe, werden mit
einem Punkt wiedergegeben. Um das Lesen zu erleichtern, ist jeweils ein Punkt
eingesetzt worden, nach: 1 nefndur, 3 mikit, 4 af, 10 giofvm, 18 voptnn, 22 setit,
28 samvistum, 35 pigh, 36 kong, 38 eigi, 43 -folke, 46 monnum, 49 læti, 68 hier,
87 kongi, 92 kumpanum. Dreimal ist ein Punkt ausgelassen, nach: 9 ueizluna,
(zweimal am Zeilenschluss:) 23 haga, 47 med. — Der Schreiber unterscheidet
zwischen u und v (Extremfalle Z. 26 uin velia). Neben diesem nur in Anlaut
vorkommenden v, verwendet er auch ein anderes (Z. 26 hvem), das sich meistens
nur schwer von u unterscheiden låsst. Eine Entscheidung wird hier versucht, ob-
wohl Zufalligkeiten kaum vermeidbar sind. Endungen mit u-Vokal (z.B. -ur, -um),
die in der Handschrift abgekiirzt sind, werden bei der Auflosung mit u geschr.
w sieht man nur in Abkurzungen wie w°, d.h. woru, Z. 2.
1 /Kxongur] Offener Raum fur die Initiale; am Rande ein /.’.
4 fostra<t>] fostrad NKS 1834,4°.
7 nam—j prottvm] In 1834 missverstanden: var hann pvi rekinn i bråttu.
Zugleich wird das folgende po in på geandert.
7 var] Bei Zeilenwechsel zweimal geschr.
8 path] Das im Fragment nur abgekiirzt vorkommende Wort wird hier mit -ih
geschr., in Ubereinstimmung mit den ausgeschr. Formen Bl. 52vl7, 24.
10 giofvm] Danach in 577 brutt leystur, wohl eine Verbesserung. 1834 schr.
utleistur statt vt leytur und låsst brutt leystur aus. So hier.
J