Ársritið Húnvetningur - 01.06.1956, Síða 34

„Stúlkukindin nýtur þess ekki héðan af og fáið ykkur bragð
piltar.“
Sigvalcfí á Sölvabakka tók við og dreypti á og þeir fleiri, en
Sveinn í Enni bandaði við hendi nieð hryllingi.
Kirkjufólkið hélt áfram ferð sinni að Höskuldsstöðum og gat
ekki um fund sinn við nokkurn niann. Messað var og fermt eins
og til stóð. En er fólk var úr kirkju gengið kom fyrst upp fregn-
in um konulíkið í eyraroddanum. Séra Eggert Ólafsson Brím,
sóknarprestur á Höskuldsstöðum, lét sækja líkið og flytja heim.
Hann sá um að það var búið til greftrunar og hvílir Helga í
Höskuldsstaðakirk j ugarði.
Slysför þessi þótti hrapalleg, og ræddu mcnn margt um. Þ'eir
voru til, er trúðu því, áð Eíelga hefði komizt lifandi úr ánni, en
látizt á eyrinni, [>ar sem hún fannst og varð sá orðrómur ærið
[rrálátur. Réðu menn það helzt af [>ví, hvernig hún lá og töldu
einkennilega tilviljun, að hún lá eins og hún hefði hallað sér út af
og dregið hattinn yfir andlitið. Verulegir áverkar sáust ckki á
líkinu. En þeir voru fleiri, er ekki vildu trúa því, að nokkur niað-
ur héldi lífi eftir að liafa borizt með árflaumnum fyrir flúðir og
foss langa leið.
í árbotninum nokkru ncðar en undan brúnni, lá lengi silfurbúin
svipa er Helga hafði í hendi er hún fórst. Á öðrum tug tuttugustu
aldar sprakk filla úr berginu og féll í ána. Varð svipan þar undir.
Brátt tók að örla á því, að menn þóttust verða þess varir, að
svipur Helgu væri á slangri meðfram ánni, milli lestavaðs og
neðra vaðs. Eftir að brúin kom yfir árgljúfrið var því trúað að
Elelga héldi sig helzt í námunda við hana. Margar sögur eru
sagðar af því að skelfing og annarlegur óhugnaður greip menn
er um brúna fóru, þegar skuggsýnt var eða náttmyrkur. Kjark-
mcnn hörkuðu af sér geiginn en aðrir komu hálftrylltir og æðis-
gengnir til næstu bæja. Sumir urðu máttvana, eins og á þeim
hvíldi ofurþungi og drógust svo áfram lengri eða skemmri leið
unz af þeim létti martröðinni. Skyggnir menn sáu kvenmann
sveima meðfram árgljúfrunum og svífa eins og vængjalausan fugl
ofan í myrkrið, eða leysast upp eins og ljósan þokuslæðing og
verða að engu. Það var því ekki að undra, þó einmana vegfarend-
um stæði stuggur af þessari leið, þegar rnyrkt var. Einna mest kvað
nð þessum ófögnuði kringum aldamótin 1900. Faraldur sá rénaði
>2