Ársritið Húnvetningur - 01.06.1956, Side 55

er mjög þröngur og gatan liggur framan í snarbröttum skriðum
norðan árinnar og heita |>að Kambar. Skammt austan við Gvendar-
-staði cr svonefndur Kattarhryggur það er hár og klettóttur mel-
tangi, sem skjagar fram í ána. Gatan liggur skáhallt upp á hann
vestanmegin og svo upp eftir honum miðjum. Er þá hengiflug á
báður hendur og þótti mörgum nóg um að horfa niður af hestbaki,
cinkum var konum í söðli sundlunarhætt á Kattarhrygg.
í Hryggjadal austarlega var jörðin Hryggir. Hún hélzt í byggð
fram til 1913, var ein hjáleigan til frá Reynistað. Á Hryggjum
kjó afarmennið Jón sterki Þorsteinsson um 40 ár um og eftir 1700.
Jón var karlmenni mikið og vissu fáir afl hans. Hann var afkomandi
Hrólfs sterka á Álfgeirsvöllum. Um Jón þennan má lcsa í löngum
°g skemmtilegum þætti eftir Gísla Konráðsson. Jón var hagmæltur
nokkuð og vitnar um það vísa ein, sem hann gerði þegar kven-
persóna, Málfríður að nafni, ekki lítil fyrir sér, flutti í nágrenni við
hann að Gvendarstöðum. Jón kvað þá:
„\,Titna ég það, og veit nn'n trú,
verður að því skaði:
Fjandinn hefur ei fyrr cn nú
farið í Gvendarstaði.1'1)
En ekki var fjandi þessi nema tvö ár við bú á Gvendarstöðum.
Frá Gvendarstöðum er styzt til byggða að Skollatungu í
Gönguskörðum. Við snúum hins vegar vestur á bóginn og ákváð-
um að fara beint yfir fjöllin og mundum við þá koma á brúnir
Eaxárdals upp yfir tjaldstað okkar. Við héldum frá Gvendarstöð-
um skáhallt upp og vestur hlíðina fríðu, gæddum okkur á berj-
uin og tókum þarna myndir af dalnum, sem þá var baðaður í
sólskini. Þar úr hlíðinni hefur sczt hcim til allra bæja, scm vitað
cr um að á Víðidal hafi staðið.
Áfram höldurn við svo upp mcð Þverárgili að norðan. Skjól-
góðir hvammar eru þar í gilinu og gróður allur stórvaxinn og
fjölskrúðugur. Blágresið blíða náði manni í mitt læri og einnig
1) G. K. segir, að Jón hafi eitt sinn „rist ofan úr“ Málfríði, cn sú athöfn
fór þannig fram, „að rist var nicð bcittum hnífi ofan úr hálsmáli á konum aft-
an til og ofan fyrir pilshöld, svo að klæðin féliu utan af þeim, en ekki mátti
snerta sjálfan búkinn meira en svo, að rauð rönd mátti sjást eftir hnífsbakk-
ann. Var trú manna, að skapvargar sefuðust við þcssa mcðfcrð".
53