Ársritið Húnvetningur - 01.06.1956, Síða 56

voru þar berjalautir vænar. í tveim stöðum sást þarna fyrir göml-
um stekkjartóftum. Sjóndeildarhringurinn víkkar stöðugt eftir því
sem við komum hærra upp í hlíðina. Við sjáum yfir Hryggjafjall,
og Tindastóll blasir við í norðaustri, og við sjáum yfir Skaga-
fjörð, yfir til Hofsóss og Hjaltadals og inn Blönduhlíð. Til norð-
Víðidalur hjá
Gvendarstöðum.
Hryggjadalur
til htegri.
urs opnast breiður heiðardalur, Skálahnjúksdalur. Þar voru nokkr-
ir bæir byggðir á 18. og 19. öld. Þórðarsel, Skálahnjúkur, Fann-
laugarstaðir og Trölleyrar. Þetta eru nöfnin og enn sér vel fyrir
rústum. Skálahnjúkur var í byggð til 1913 og hafði þá sami maður
búið þar í 44 ár og hjálpað mörgum hrjáðum og villtum, scm
þurftu að sækja yfir þennan breiða fjallveg.
Og við tökum myndir í þrjár áttir og höldum enn hærra. Fjall-
ið cr ekki bratt cn dregur ótrúlcga undir sig. Fjallagrös voru
þarna á hverri þúfu og maður gat tekið lófa sína fulla af skæða-
grösum um leið og maður gckk. Og hcr hefur það kannske vcrið,
sem umkomulaus stúlka var á grasafjalli, og það kom maður úr
þokunni, vildi hjálpa henni og vera góður við hana. En í fyllingu
tímans fæddi stúlkan sveinbarn, sem hún gat ekki feðrað. Sveinn-
inn var skírður Vigfús og kallaður Þokuson, því faðir hans kom
úr þokunni og fór þangað aftur. Já, hér hafa ævintýrin gerzt öld
fram af öld og kynslóð eftir kynslóð. Maður sér í huganum ótclj-
andí myndir úr baráttusögu þess fólks sem byggði fjalladalina,
þoldi þar skin og skúrir, heið og hcillandi sumur og langa, frost-
harða fannavetur.
54