Rökkur - 01.10.1922, Síða 12

síðustu æfiár hans, hafi bros leikið um varir hans og glampar
frá hans fögru sál ljómað í augum hans. En einmitt þessir glampar
og bros hans áttu að miklu leyti rót sína að rekja til þess, sem fyrir
augu hans bar og veittu honum yndi, til $ums þess, sem ég hefi lítils-
háttar á minnst. Hann var æ, eins og oftlega hefir verið á minnst
í greinum, sem um hann hafa verið skrifaðar af mætum mönnum,
seint og snemma á ferli, og æ, ef von var á fögru sólarlagi. I garðinum
voru tvær litlar flaggstengur og eignuðum við Haraldur bróðir minn
okkur þær og flöggin. Á annarri var danska flaggið, en á hinni sams-
konar flagg, nema að feldurinn var blár. Með öðrum orðum sama
flaggið, sem Stúdentafélagið nokkrum árum seinna barðist fyrir, að
löghelgað yrði sem fáni íslands. Veit ég, að einhver muni enn muna
eftir bláhvíta flagginu, sem blakti svo oft á sumrin í litla garðinum
okkar. Og það var honum ekki síður en okkur óblandin ánægja, að
horfa á þau blakta þarna, yfir grænum runnunum. Því að hann unni
litum og litbrigðum. Hann var maður dulur, sem lét tilfinningar
sínar vart í ljós, nema þá helzt gleði yfir slíku, sem ég hefi áður á
minnst. Djúpa gleði og djúpa sorg duldi hann vel, og skal á það
minnst síðar. Bömum sínum unni hann jafnt, en þó held ég, að eitt-
hvað það hafi verið um Harald bróður minn, sem honum fannst til
um. Kannske það, að það bar snemma á löngun til ljóðagerðar hjá
Haraldi og Haraldur var honum vafalaust æ skemmtilegur göngu-
félagi, þótt smár væri. Seinna, þegar Haraldur fór að yrkja i ísafold
undir nafninu H. Hamar, sýndi hann oft föður mínum kvæði sín
áður, en þó held ég, að faðir minn hafi viljað, að Haraldur þrosk-
aðist, án þess að hann lofaði eða lastaði. Og undir niðri mun honum
hafa þótt vænt um, að Haraldur hneigðist í þá átt, þótt honum hafi
auðvitað, verið ljóst, að sú leið er ekki rósum stráð að jafnaði, þegar
um unga menn er að ræða. Og því ekki viljað hvetja um of, heldur
láta drenginn vera trúan sjálfum sér, aðeins látið hann finna þann
hlýleik, sem hvetur til framfara. Ég hafði, um það leyti og faðir minn
dó, ekkert ort, nema unglingsleg gelgjuskeiðskvæði, sem ég þakka
forsjóninni fyrir, að ég hryggði hann ekki með að sýna honum.
Faðir minn var í þenna heim borinn að Arnarstapa undir Jökli,
þann 19. maí 1831. Faðir hans var Bjarni amtmaður Thorsteinson,
sonur Þorsteins bónda Steingrímssonar, Skaftfellings, er var bróðir
Jóns prófasts Steingrímssonar. Móðir hans var Þórunn, dóttir Hann-
esar biskups Finnssonar í Skálholti, er var sonur Finns biskups Jóns-
12