Rökkur - 01.10.1922, Side 19

Hinn maðurinn var og er læknir norðan lands, Guðm. T. Hall-
grímsson. Á læknaskólaárum sínum bjó hann hjá móður sinni,
merkiskonunni frú Ástu Hallgrímsson, ekkju Tómasar heitins lækn-
is. Bjó frú Ásta um tug ára á neðri hæð húss föður míns. Hann
minntist á við mig, að hann hefði oft dáðst að gleðibrosinu á andliti
föður míns, þegar hann var að hlúa að einhverju í garðinum. „Og
þá,“ bætti Guðmundur læknir við, „þá, þegar hann var að hlúa að
þessum unga gróðri, reyna að hjálpa honum til þess að ná upp í ljós-
ið og sólina, fannst mér Steingrímur Thorsteinsson fallegur maður.
Kannske fallegri en í fallegustu ljóðum sínum.“
Silfurhærðu öldungarnir, sem ég minntist á í upphafi máls míns
og fleiri, sem ég ekki nefndi, töldu það sitt hlutverk, „að lyfta þess-
um unga gróðri upp í ljósið og sólina,“ eins og hann faðir minn heit-
inn gerði í garðinum sínum — og í garði andnas. Verk þeirra var
göfugt. Og guð blessaði þá með fallegum silfurhærum, blessaði þá
með þeim sem tákni um fagra sál. Guð hefir verið góður íslandi. —
Mér finnst ég sjá föður minn heitinn í garðinum sínum, eins og
ég sá hann svo oft áður, sjá hann lyfta grænu liminu upp í sólskinið.
Mér finnst ég sjá aðra menn, heila legíó af íslenzkum, silfurhærðum
öldungum. Og við hlið hvers þeirra finnst mér ég sjá konu standa.
Konur, konurnar, sem þeir sóttu til kraftinn, trúna, viljann, ástina,
sem til þess þarf, að lyfta íslands andlega gróðri, upp í ljósið og
sólina.
Og mér finnst eins mikið til um silfurhærumar þeirra, um fegurð
þeirra. Því að þær voru allar miðlar, sem náðu í samband við guð
fyrir alla okkar beztu menn.
Náðu í það — og héldu því.
Haustljóð
Rauðlaufga viði rökkrið að sér vefur
Runnin er sól, hver Ægis dóttir sefur.
Ósnert í stormkóngs faðmi er haustsins harpa,
Himinsins stjörnur ljósbrúm gullnum varpa
19