Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 28

Þau þögðu bæði stundarkorn. Báðum flaug þeim það sama í hug,
að danskan væri móðurmál hvorugs þeirra, þótt þau töluðu hana
bæði.
Allt í einu rauf Gaska þögnina:
„Hvað er Krig á íslenzku?"
„Styrjöld," mælti Gunnar.
Aldrei hafði honum dottið í hug, að samtal þeirra mundi byrja
á þennan hátt.
En hún hélt áfram:
„Þar sem ég er fædd og alin upp, hafa verið háðar orrustur. Nú
stendur þar ekki steinn yfir steini Allir mínir eru að líkindum
dánir. Og ég á ekkert heimili.“
Þetta kom svo skyndilega, að hann átti bágt með að finna við-
eigandi orð.
„Bræður mínir voru í styrjöldinni. Þeir féllu fyrir skömmu, báð-
ir í sömu orrustunni. Þeir börðust við landa sína. Það er hryllilegt."
Hann sá tár glitra í augum hennar.
„Nú getur þú víst ekki farið heim aftur?“ spurði hann.
„Nei. En ég ætla langt burt — yfir hafið, — þangað, sem menn-
irnir eru betri og frelsið meira.“
„Ef þú hugsar til að fara til Ameríku, Gaska, þá myndirðu verða
fyrir vonbrigðum. Það er alveg eins þar.“
Hún brosti við og mælti: „Ég ætla ekki þangað, heldur til
Astralíu. Þar er gott að vera, — enn þá“
Samtalið var litlu lengra. Gunnar festi hestana við plóginn og
hélt áfram að plægja. Og jafnóðum og plógurinn velti strengnum,
— fæddust nýjar hugsanir, og gamlar dóu.
Eldurinn skíðlogaði á arninum.
Gluggatjöldin höfðu verið dregin fyrir og kveikt á hengilamp-
anum. Vinnunni var lokið þennan daginn og fólkið stytti sér
stundir með að lesa dagblöðin.
Gunnar gat ekki haldið þræðinum í greininni, sem hann var að
lesa. — Gaska hafði náð tökum á huga hans.
Svo liðu dagar og vikur og þau urðu æ betri vinir.
Og þegar Gunnar hugsaði sér þessa mánuði án Gösku, þá fund-
28