Rökkur - 01.10.1922, Qupperneq 29

ust honum þeir vera kaldir, ömurlegir og gleðisnauðir. En hið
göfuga hugsanalíf hennar lýsti upp hina trúarlitlu sál hans, færði
henni birtu og yl.
Hann fann æ betur, því lengra sem leið, að hún var sannari en
fjöldinn og hugsaði dýpra. Hún skapaði trú í hjarta hans, gerði
hann sælli og ánægðari, en hann hafði nokkru sinni áður verið.
Þau töluðu fram og aftur um trúmál, um trúna á hið góða í
mönnunum.
Þá fann hann hversu innileg trú hennar var. Hún hafði glæðst
mikið, þegar sorgirnar heimsóttu hana, þegar styrjöldin geisaði á
æskustöðvum hennar, og vinir eða ættingjar dóu eða hurfu, svo
enginn vissi neitt um þá.
Hún hafði trúað honum fyrir því, að hún átti unnusta í styrj-
öldinni. Rúdolf var nafn hans.
Af honum hafði hún aldrei frétt neitt, síðan er hann fór frá
Danmörku, um það bil og styrjöldin byrjaði. Ef til vill var hann
fangi óvinanna, — ef til vill særður — eða fallinn.
Þau höfðu byggt allar sínar framtíðarvonir á Ástralíuferðinni.
En nú, — mundi Rúdolf koma aftur?
Höfðu brennheit tárin ekki hrært Maríu guðsmóður til með-
aumkvunar með henni? Hélt hún ekki verndarhendi sinni yfir
ástvininum dag og nótt? —
Gunnar ympraði á því við hana eitt sinn, að ef Rúdolf félli, þá
myndi trú hennar veikjast.
En hún neitaði því harðlega. Hún hélt því fram, að sorgin mundi
stæla og herða andlega krafta hennar, gefa trúnni byr undir báða
vængi.
„Hvað þarf ég að óttast?“ sagði hún eitt sinn. „Því skyldi ég
ekki vera vongóð og halda fast við trúna? Rúdolf kemur, ef hann
lifir, hingað til mín. Og komi hann ekki, þá fer ég til hans.“
Látlaus úðarigning allan daginn.
Það var komið undir kvöld. Gunnar og Larsen höfðu verið að
plægja rúgakurinn. Þeir voru orðnir holdvotir, svo að þeir hættu
í fyrra lagi.
Klárarnir voru líka orðnir dasaðir og ólundarlegir. Þeir drógu
ekki plóginn lengur eins og væri það leikur einn. — Hefði verið
sólskin og dálítil gola, þá. — En því var nú ekki að heilsa.
29