Rökkur - 01.10.1922, Síða 46

sína sem fjárhirðir í fjárhóp sínum. Og er fjarað var út, gekk hann
um sandana og safnaði dýrmætum skeljum, sem öldurnar höfðu
skilið þar eftir. Og á kvöldin, er tunglskin var, gerðist hann fiski-
maður, því í kringum eyna voru mið fengsæl. — Og honum fór
loks að þykja vænt um klettana og eyjuna sína, þó þar væru engin
tré, aðeins þykkar jurtir, þaktar límkenndu efni. En útsýnin var
fögur, og það bætti upp fyrir auðnarlegt útlit eyjarinnar. Seinni
hluta dags, er skyggni var gott, gat hann séð ströndina, þakta fögr-
um, ríkum gróðri. Á slíkum stundum fannst Skavinski, að hann
liti óvenjulega stóran garð, með kókospálmum og suðrænum trjám
og blómabreiðum á milli, fagra liti suðræns gróðurs í dásamlegu
samræmi, og svo hvít húsin hér og þar. Og enn lengra burtu, á
milli Aspinwall og Panama, var stærðar skógur, sem á morgnana
og kvöldin sýndist loga, reglulegur hitabeltisskógur, sem átti hafið
að nábúa, skógur, þar sem gnægð var pálma og gúmmítrjáa. Og
tæki öldungurinn sjónaukann sinn, gat hann augum litið bananana
hanga á trjánum, apakettina klifra grein af grein og páfagauka-
hópa þjóta áfram, eins og regnský yfir skógi. Skavinski þekkti slíka
skóga síðan þá er hann varð fyrir óhappinu á Amazon-ánni. Hann
þekkti hætturnar, sem bíða þar við hvert fótmál, í þessum dásam-
lega fögru skógum. Að næturlagi einn á ferð í frumskógunum hafði
hann hlustað á væl apanna og grimmdarurr jagúarsins. Hann hafði
séð tröllslega stóra höggorma vefjast um trjáboli, eins og vafnings-
jurt um vírspotta. Hann þekkti frumskógavötnin full krókódíla og
hrökkviskatna. Hann þekkti möruna, sem hvílir á sál þess, sem er
einn á ferð á slíkum stöðvum, þar sem til eru laufblöð tíu mann-
hæða löng. Slíkar merkur þekkti hann, þar sem blóðsjúgandi mý-
flugur þjóta um í milljónahópum. Og stórar köngulær er hvæsa eitri.
Hann hafði séð allt þetta og reynt sjálfur. Og því var það honum
nautn nú, að líta á það úr fjarlægð. Stara á fegurðina og hugsa um
hætturnar, frá öllu því illa, sem lifir í skjóli hennar. Vitaturninn
var vígi hans. Þar var hann dag hvern og hverja nótt, nema fáar
stundir á hverjum sunnudegi. Þá skrýddist hann bláa vitavarðar-
jakkanum með silfurhnöppunum, og nældi krossana á brjóst sér.
Og silfurhært höfuð öldungsins reistist upp, er hann gekk inn
kirkjugólfið í Aspinwallþorpi og heyrði Kreólana segja sín á milli:
„Vitavörðurinn nýi er heiðvirður maður og ekki villutrúarmað-
ur, þó hann sé Yankí.“ — En að messu lokinni fór hann æ sam-
stundis til vitaturns síns. Og hann fór heim hamingjusamur, því
46