Rökkur - 01.10.1922, Side 47

engin ást til meginlandsins hafði vaknað á ný eða traust til þeirra,
sem á því bjuggu. Á sunnudögum las hann líka spánska blaðið, sem
hann keypti í þorpinu, eða New York Kallarann (The New York
Herald), sem Falconbridge lánaði honum. í því leitaði hann ávallt
að evrópsku fréttunum með áfergju. Vesalings gamla hjartað öld-
ungsins barðist enn hratt í brjósti, er hann las um föðurland sitt.
— Stundum kom það líka fyrir, að hann talaði við Johnson, hafnar-
vörðinn, þegar hann kom á bátnum, sem flutti mat hans og vatn.
En svo varð hann einrænn aftur. Hann hætti að fara til Aspin-
wallþorps eða lesa blöðin. Og hann karpaði ei lengur um pólitík
við Johnson. Vikur liðu og mánuðir og hann leit engan og enginn
leit hann. Einu sannanimar fyrir því, að hann var enn á lífi, voru
þær, að matvælin hurfu dag hvern úr vörinni, þar sem bátsmenn
skildu við þau, og að kveikt var á luktinni eins reglulega á hverju
kvöldi og sól reis úr hafi á hverjum morgni. Bersýnilega stóð gamla
manninum á sama um umheiminn. Heimþrá var ekki ástæðan,
heldur að heimþrár vegna hafði hann dregið sig í hlé. Eyjan var
allur heimur Skavinskis. En hann var búinn að sætta sig við þá
tilhugsun, að þarna yrði hann til dauðadags. Og hann beinlínis
gleymdi öllu öðru. En hann var eitthvað undarlega leyndardóms-
fyllri á svip. Mildu, bláu augun hans störðu sem barnsaugu, og
eins og þau litu eitthvað visst langt í burtu. í ríki náttúrunnar
þarna var allt einfalt og stórt, og það hafði þau áhrif á öldunginn,
að hann glataði persónuleik sínum. Hann var að hætta að vera til
sem einstaklingur, var að verða hluti þess, sem umhverfis hann
var. Hann skildi ekkert annað en það, sem fram fór umhverfis
hann. Hann vann næstum óafvitandi. Og loks fannst honum himinn-
inn, hafið, kletturinn hans, vitaturninn, glitrandi fjörusandurinn,
útþanin seglin, mávarnir, flóð og fjara — ein stórkostleg heild.
Ein stórkostleg, leyndardómsfull sál. Og honum fannst hann vera
að sökkva inn í þessa leyndardómslegu mynd og hann fann nær-
veru sálar þessarar myndar, sem lifði, vaggaðist, var í kringum hann.
Hann sökk inn í hana, gleymdi sjálfum sér, og í þessu lífi, er hann
lifði, þessari hálf-vöku, þessum hálf-svefni tilveru hans, uppgötvaði
hann hvíld, svo mikla hvíld, að hún var næstum hálfur dauði.
III.
En svo vaknaði hann á ný. Dag einn, þegar hann fór niður að
vör til þess að sækja mat sinn, leit hann þar pakka, sem hann átti
47