Rökkur - 01.10.1922, Síða 55

sálir þeirra líða, leita
í löngun unz þitt fjallaþil
birtist þeim og þýða, heita
þakkarkveðju móður til
senda yfir sæinn víða
sérhvert lítið kot þitt í,
senda niðjum sömu lýða,
söng og kveðju enn á nj.
Guð þig blessi um öld og árin,
íslands kveðja til þín er;
dótturlandið telur tárin,
er tekin var hún, rænd frá þér.
En hún man og muna varman
minnar þjóðar fólk þitt á. —
Sérðu ei, þjóð mín, björgin, bjarmann
bjarta landsins, yfir sjá? —
'22.
Kvæði
Aleinn í stórborg heims, er hallar degi
og heim, það orð, er aðeins minning rík,
ó, unglingssálin veik, þú vissir eigi,
að veröld þessi gæti í stirðnað lík
breytt hverri sálar þinnar varmri von.
Þú vildir heiminn sigra, fjallason,
er hliðum borgarinnar bar þig að
og beizkja ein er nú í hjartastað.
Aleinn í stórborg heims, er hallar degi
og heim, það orðið, þér í sálu brann.
„Ó, gleðin ein mun verða á mínum vegi“,
svo var þín hugsun, og hún bergmál fann
hjá glópum þeim, sem gleymdu móðurráði,
því glaumsins líf svo mörgu fögru spáði,
55