Rökkur - 01.10.1922, Page 57

Gangan þunga
Nóttin er komin. Hjala haustsins vindar,
hljóður eg veginn treð í urð og grjóti.
Nú skarta í mjallarfeldi fjallatindar
og foldin brosir stirndum himni móti.
Ég áfram held um eggjagrjót og klaka
og urðir, hraun og klungur, byggðum fjarri,
því fagra lít eg vonarstjörnu vaka
á vetrarhimni, öðrum hreinni og skærri.
Ég áfram held, þó erfitt sé að ganga
og enn sé langt að hinzta næturstað.
En fyrr en varir styttist leiðin stranga.
Þá staðnum næ ég allt er fullkomnað.
Niðdimmt er úti. Næturkiljan þögnuð
og nóttin skýjatjöldum festing hylur.
En sál mín gleðst og finnur ríkan fögnuð:
Til fulls mig aðeins Drottinn sjálfur skilur.
Ég áfram held — og ennþá syrtir, syrtir
og allt er hljótt. Mig skelfir myrkrið svarta
aðeins um stund, því aftur birtir, birtir,
af ást og þökk til Drottins slær mitt hjarta.
’16.
57