Rökkur - 01.10.1922, Síða 79

að dauðahegning lá við, ef slíkur gripur fannst í húsum íbú-
anna.
Fyrst, er hún stóð augliti til auglitis við gisl þorpsins — gamla
lénsmanninn, rann eins og ljós upp fyrir henni.
Því einnig hann yrði að gjalda „svika“ hennar. „Simun,“ kallaði
hún. „Hefi ég leitt óheill í hús þín?“
„Æðrastu ekki, Lenka,“ sagði Simun hóglega.
„Sudbina! Forlög. Það átti að fara svona.“
Þau litu hvort á annað og skildu, að vegir forsjónarinnar eru
órannsakanlegir. Og er þau voru samhlekkt, héldust þau enn í
hendur. Hiið við hlið og hönd í hendi, gengu þau til aftökustaðar-
ins. Þau báru höfuðið hátt, litu upp, á alskýjaðan himininn yfir
höfðum þeirra. í fyrsta skipti gengu þau samhliða yfir akrana og
fram hjá gamla brunninum. Úr gluggum húsanna höfðu þorps-
búar litið þau og hermennina. Og sumir læddust í humáttina á
eftir. Austurríski yfirforinginn lét það gott heita. Þeir höfðu margt
hermanna á þessum slóðum. Og þetta var eftirminnileg viðvörun
öðrum. Og er fylkingin nálgaðist kirkjuna, hófust raddir hinna
dæmdu í söng, eins og í gamla daga: „Boze pomiluy; Drottinn,
aumka þig yfir oss.“ Og það var enn fegurð og samræmi í söng
þeirra. „Boze pomiluy," endurtók hópurinn, sem hafði fylgt þeim
að gröfinni.
„Virðuleg jarðarför, Lenka,“ hvíslaði Simun.
„Víst er jarðarför okkar virðuleg, Lenka.“
Stöðvunarskipun var gefin. Fjarlægðin milli hinna dæmdu og
hermannanna var mæld. Simun og Lenka stóðu á grafarbarmi og
hermennirnir steinssnari í burtu. Skotin riðu af. Þau féllu í gröfina,
saman, samhlekkt.
„Sudbina,“ tautuðu þorpsbúar, er þeir gengu heim þreytulega
og þungt hugsandi.
„Sudbina. — Hver má sköpum renna?“
Rökkur 1923.
79