Rökkur - 01.10.1922, Page 80

Er húmar1*
Það húmar og himinn allur
er hulinn skýjamergð
og haustsins vindar harðir
um hafið eru á ferð.
Sem bjargfuglar baði vængi,
er blæs í fiðrið hvítt —
földunum öldurnar ypta
um úthafið kalt og vítt.
í sjómannsins kofakytru
nú kveikt er lampanum á,
hjá glugganum barnsandlit unir
í eftirvænting og þrá.
Svo þétt það að rúðunni þrýstist
í þrá — sem að barnsaugun smá
þar biðu hans, sem hálft lífið
á heimili sjónum á.
Og konuskuggi þar kemur
og hverfur um stundarhlé;
hann andartak lengdist til loftsins,
svo lágt — sem hann félli á kné.
Hvað heyrir þar blessað barnið
í brimgnýnum sjónum frá?
Hvað segir stormurinn stríði,
er stynur hann glugganum á?
Og hví er sem hverfi roðinn
af hvítum vanganum fljóðs,
er hjarta þess löngum lemur
löður brimsins óðs?
1) Stæling. Sbr. „Twilight" eftir Longfellow.
80