Úrval - 01.10.1943, Qupperneq 19

ÆTLAÐ FEÐRUM EINUM
17
Skyldi hann nú ætla að skella
sér á botninn, enn þá einu sinni,
— eða á hrammana. Nei, hann
er ekki aldeilis á því, í þetta
sinn, — alls ekki! Þess í stað
virðist honum detta gott ráð í
hug: Hann lyftir upp báðum
höndum, heldur niðri í sér and-
anum og kjagar af stað, en verð-
ur eldrauður í framan, af
áreynslunni. Þetta er að koma,
— það er að koma! Svona, nú
er hann að ná sér á strik, —
hann er kominn á lagið, — bú-
inn að finna það sjálfur, hvernig
hann á að halda jafnvæginu.
Sigur! Sigur! Sigur! Hann er
ófáanlegur til að nema staðar.
Hann er kominn á skrið. Hann
er montinn, undrandi, Ölvaður.
Hvað voruð þið að segja, ha?
Að það sé mikill vandi að
ganga? En lítið þið bara á mig!
Lítið þið á! Sjáið, hvernig ég
fer að því! Já, ég sagði ég!
Við erum ákaflega hrifin
líka, — jafnvel hrifnari en hann
sjálfur, vegna þess, að hann
hefir varla tíma til að vera
hrifinn, hann þarf að hafa sig
allan við, svo að honum fatist
ekki listin. Við látum ekkert
álit í ljós að svo stöddu. Og
hann heldur áfram að kjaga,
viðstöðulaust. Nú veit hann allt
um þennan galdur. Ef honum
fatast, þrífur hann höndunum
um höfuð sér, — nú er það eini
„fasti“ hluturinn, sem hann get-
ur gripið í, sér til stuðnings!
Við erum nokkra daga að
átta okkur á þessu furðulega
fyrirbrigði. Litli maðurinn tek-
ur því miklu fremur sem sjálf-
sögðum hlut. Allt frá upphafi
blessaði hann þessa nýju að-
ferð, til þess að komast áfram,
tók henni feginsamlega og hefir
notfært sér hana. Að vísu er
þessi aðferð ekki fullkomlega
eins hagkvæm og ýmsar aðrar
aðferðir til að komast leiðar
sinnar, — ekki hægt að fara
hratt. En hvað gerir það til.
Hann er ákveðinn í að nota
hana upp frá þessu.
Hann situr á hnjám mér
þessa stundina. Hann er ekkert
yíirmáta þægur. Hví skyldi
hann vera það? Hann sér svo
margt nýstárlegt — sýnir, sem
koma, breytast, hverfa: alla
þessa hluti, sem hann getur
þreifað á, tekið upp, hampað,
— og athugað, hvort ekki er
hægt að mölva. Og svo þessir
hlutir, sem hægt er að stinga
upp í sig, og sjúga — og láta
renna ofan í magann, ef til vill.