Úrval - 01.10.1943, Blaðsíða 69

ÖLSNKA
67
jrét svo feiknlega, að það heyrð-
ist út á götu og inn í nágranna-
húsin.
„Æ, hve Olga Semyonovna
syrgir manninn sinn sálaða
ofsalega," sagði fólk og kross-
aði sig.
Þrem mánuðum síðar var
Ólenka á leið heim frá guðs-
þjónustu, döpur í bragði og
sorgbitin. í fylgd með henni var
maður, sem einnig hafði hlýtt
messu, Vasily Pustovaloff,
deildarstjóri í viðargeymslu
Babakajeffs kaupmanns. Hann
var klæddur hvítu vesti, með
gullfesti á brjósti og stráhatt á
höfði. Hann líktist meira óðals-
bónda en verzlunarmanni.
,,Allt gengur ákveðna braut,
Olga Semyonovna,“ mælti hann
hæglátlega og með hlýleik í
röddinni. „Deyi einhver, sem
okkur er hugfólginn eða vanda-
bundinn, er það guðs vilji, og
það eigum við að muna og þola
með undirgefni."
Hann fylgdi henni heim að
garðshliðinu, kvaddi hana þar
og hélt brott. Eftir þetta heyrði
hún þýða rödd hans fyrir eyr-
um sér allan daginn, og ef hún
lagði augun aftur, sá hún óðar
í huga sér svartskeggjað andlit
hans. Hún tók að leggja hug á
hann. Og hann hafði bersýni-
lega einnig orðið hrifinn af
henni. Ekki löngu seinna kom
roskin kona, fjarskyld frænka
hennar, í heimsókn. Jafnskjótt
og konan var sezt við borðið,
byrjaði hún að tala um Pustova-
loff — hve góður og staðfastur
maður hann væri, og að hver
kona, sem ynni liug hans og ást,
mætti prísa sig sæla. Þrem dög-
um síðar kom Pustovaloff sjálf-
ur í heimsókn til Ölenku. Hann
stóð þó ekki við nema í tíu mín-
útur og talaði fátt. En Ólenka
varð ástfangin af honum —
felldi til hans slíka ofurást, að
henni kom ekki dúr á auga næt-
urlangt. Morguninn eftir sendi
hún til öldruðu konunnar.
Skömmu síðar var lýst með
þeim Ólenku og Pustovaloff, og
litlu eftir það stóð brúðkaups-
veizlan.
Pustovaloff og Ólenka lifðu
hamingjusömu lífi. Hann var
venjulega í timburgeymslunum
fram til hádegis, en eftir það
rak hann ýms verzlunarerindi i
bænum. I fjarveru hans var
Ólenka oft í skrifstofunum til
kvölds, aðstoðaði við bókhald
og sagði fyrir verkum.
„Timburverðið hækkar orðið
um tuttugu af hundraði á hverju