Úrval - 01.10.1943, Page 100

'98
ÚRVAL
miðstöðvarofnunum var rétt
mátulegt fyrir hann, og þar hélt
hann sig tímunum saman, svo
að maður varð hans ekki var.
Hann kom aldrei sníkjandi að
matborðinu, þegar við sátum
að snæðingi. Ekkert þurfti um
það að hugsa, að hleypa honum
út á ákveðnum tímum dags.
Aldrei kom það fyrir, að ég
þyrfti að formæla honum, fara
framúr rúminu um hánótt, leita
að ilskóm á köldu gólfinu, vegna
þess að gleymst hefði að sinna
Akkilles eða leyfa honum úti-
vist að deginum. Hann sá alveg
um þarfir sínar sjálfur að þessu
leyti. Og frá því í nóvember og
þangað til í febrúar, kúrði
hann inni í skáp á eintali við
sál sína og sást aldrei á ferli.
í hvert skipti sem ég leit inn í
skápinn, sá ég hann þar, og það
fór einhver notatilfinning um
mig.
Akkilles var viðkunnanlegur
„félagi“. Næstlagieraðorðaþað
þannig: Hann var viðkunnan-
legur, Og þegar hann var vak-
andi var hann mér bæði til
skemmtunar og eftirbreytni.
Skjaldbakan er seintekin. —
Hún er stórlát á þann hátt, að
það fer henni vel, og vegna þess
að hinn vondi heimur hefir
kennt henni að krjúpa undir
skelina, þá gerir hún það lengi
vel, á meðan maður er að sækj-
ast eftir vinfengi hennar. En
þegar maður hefir tekið hana
heim til sín, býður henni að
vera þar „eins og heima hjá
sér,“ og lætur hana finna það
á öllu, að þar á hún heima, þá
launar hún slíka gestrisni.
Bezt er að láta hana rann-
saka alla heimilisháttu sjálfa
og komast að niðurstöðum. —
Láttu hana á mitt gólfið í stof-
unni þinni, — og síðan afskipta-
lausa. Eftir fáeinar mínútur,
mun hún þá rétta úr fótunum,
lyfta upp bakinu, og reka fram
hreistraðan hausinn og litast
um. Ef hún fer þá að vappa
um gólfið, er bezt að láta hana
afskiptalausa. Sennilegt er, að
hún sýni þér, svo að segja strax,
að skjaldbakan er fróðleiksfús,
en ekki ókurteislega hnýsinn
gestur á heimili. Hún byrjar þá
á því að vappa makindalega eftir
brúnunum á gólfteppinu og dást
að litskrúðinu á því, Aldrei fer
hún sér að neinu óðslega. Ef
þér skyldi detta í hug, að leggja
bókarskræðu á leið þá, sem hún
hefir ákveðið með sjálfri sér að
fara, heldur hún hiklaust áfram
stefnunni, þangað til hún kem-