Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 12

10
tJRVAL.
Þjóðverja, sem bandarísku yfir-
völdin í Frankfurt höfðu veitt
lejrfi til að stofna dagblað. Þeir
kváðust vera þeirrar skoðunar,
að jafnvel þeir sem andfasistar
bæru ásamt öllum öðrrnn Þjóð-
verjum ábyrgð á því, sem hefði
gerzt, og að það væri heilög
skylda sín að koma fólkinu í
skilning um þetta, svo að það
kæmi ekki fyrir aftur. Aðrir
Þjóðverjar eru að komast að
þessari niðurstöðu gegnum svo
mikið sálarstríð, að liggm* við
sinnisveiki. En það er auka-
atriði, hvernið þeir öðlast þenn-
an skilning. Hitt er aðalatriðið,
áð Þjóðverjar — eins og allir
aðrir — sjá sannleikann, ef þeir
reka sig nógu fast á.
IV.
En það sem allur fjöldinn
virðist um fram allt reyna að
forðast, er einmitt að reka sig
á sannleikann. Sérhver tilraun
tál sjálfsfegrunar, hver afsökun,
hver krafa um aðstoð eða hlunn-
ihdi frá sigurvegurunum sýnir
viðleitni Þjóðverja til að sanna
sjálfum sér, að í rauninni hafi
það ekki verið þeir, sem hafi
orðið undir, heldur einhverjir
áðrir. Og í hvert skipti sem her-
námsríkin láta midan síga um
einn þumlung, veita Þjóðverjum
meiri ívilnanir, eru mjúkhent-
ari á fyrirtækjum þeirra en þau
hafa sagzt ætla að vera, og
einkum þó þegar bandamenn
láta sjást, að þeir séu ósammála
um meðferð Þýzkalands, leggur
hinn óupplýsti hluti Þjóðverja
það út sem staðfestingu á þeiiTÍ
staðhæfingu sinni, að Þjóðverj-
ar séu í rauninni ekki gersigr-
aðir, þótt þeir hafi verið sviknir
í tryggðum, — þeir þurfi ekki
að vera mjög hnuggnir, nú séu
það bandamenn, sem sýni sund-
urlyndi og festuleysi.
Mestu máli virðist því skipta
að við slökum ekki til, látum
ekki verða vart við, að okkur
sé ekki fyllilega frjálst að vera
eins strangir og okkur þóknast.
Að uppörva ekki hina óupplýstu
með því, að láta þá verða vára
við, að okkur sé ekki sama um
hinar þrákelnislegu tilraunir
þeirra til að hafa áhrif á
okkur. Og ekki slaka til
um einn þumlung nema við
þá Þjóðverja, sem við eram
öruggir um, að hafi tekið alger-
um sinnaskiptum og snúið baki
við fortíðinni, og víst er, að
mundu líta á tilslakanir olikar
sem sönmm um að við treyst-