Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 15

LISTIN AÐ LIFA
13
og nýja skó, fimm punöa seðil
og blessunarorð frá föður mín-
um. Ferðinni var heitið til Cam-
hridge, og eftir ýmsa króka
og útúrdúra kom ég í veit-
ingahúsið University Anns og
pantaði þar herbergi og mat
eins og rejmdur langferðamað-
ur. Ég man að ég dvaldi þarna
í eina viku. Á daginn fór ég í
smáferðalög um nágrennið og á
kvöldin í leikhús eða cirkus. Á
smáferðum mínum eignaðist ég
marga vini — einkum verka-
menn — og bezta, skemmtun
mín var að keppa við þessa vini
rnína á hjólinu mínu, og þá helzt
í bröttustu brekkunum, og oft
endaði þessi keppni okkar með
því að við fórum inn á einhverja
veitingastofuna og átum þar
brauð og ost í bróðerni. Og
aldrei kom það fyrir að neinn
þeixxa reyndist mér öðruvísi en
bezti félagi.
Þegar ég var orðin 12 ára
fannst föður mínum tími til
kominn að ég fengi dálítið meira
loft undir vængina, og gaf mér
því 100 pund ásamt farmiða
fram og aftur til Noregs. Til
skamms tíma átti ég dagbókina,
sem ég skrifaði um þetta dá-
samíega ævintýri. Réttritunin
var fyrir neðan allar hellur, en
frásögnin var fjörleg og lifandi
og gædd þeim einfaldleik og
þrótti, sem nokkurra ára skóla-
námi tókst því miður alveg að
eyðileggja síðar. Ég ákvað að
fara í land í Þrándheimi. Eins
og venjulega hafði ég eignast
nokkra góða vini meðal sam-
ferðamanna minna, einkum þó
ungan pilt sem dró svo ranga
ályktun af fullorðinslegri fram-
komi minni og þeirri staðreynd
að ég ferðaðist ein, að ég neydd-
ist einu sinni til að gefa honum
vænan löðrung. En lífsreynsla
mín gerði það að verkum að ég
missti ekki stjórn á sjálfri mér,
og endirinn varð sá, að þessi
ágengi unglingur varð bezti
leikfélagi minn. Vinátta okkar
var svo einlæg, að ég fór um há-
nótt út úr hótelinu mínu í
Þrándheimi til þess að veifa til
hans og annara samferðamanna
minna í kveðjuskjuii, þegar þeir
fóru. En þá villtist ég í bænum.
Af því að ég hafði gleymt hvað
hótelið hét, reikaði ég alla nótt-
ina um hafnarhverfi bæjarins
og aðrar götur, og loks í dögun
rakst ég af tilviljun á hótelið.
Þetta er í eina skiptið, sem ég
man til að ég hafi orðið smeik.
Þegar ég var ekki á ferðalög-
um las ég og skrifaðí. Ég samdi