Úrval - 01.04.1946, Side 17

USTXN AÐ LJFA
15
hve litlu máli þeir skipta í raun
og veru. Ég hefði getað lagt upp
í ferð til Timbuktu án alls ótta.
3Ög steig þau víxlspor sem
vænta mátti með tilliti til skap-
gerðar mixmar, en ég fékk að
bugsa mínar eigin hugsanir, án
þess að þurfa að jórtra allt upp
eftir öðrum. Tuttugu ára hafði
ég náð þroskastigi, sem margir
af jafnöldrum mínum þurftu
fjörtíu ár til að öðlast.
Það er erfitt að meta hve
mikia þýðingu þessi æskuár
hafa haft fyrir mig, en hitt veit
ég, að ég hefi lifað allt frá því
að ég var sjö ára. Og ég
skemmti mér við þá tilhugsun,
að þegar ég dey og flyt í annan
heim, muni ég geta gefið hinum
nýju förunautum mínum nokk-
urn veginn fullnægjandi og tæm-
andi mjmd af lífinu á þeirri
reikistjörnu sem ég lifði á.
Þroski er ekki eðlisbundinn
eiginleiki. Af mér var krafist
að ég yrði noldcum veginn full-
þroska tíu ára gömul — og það
var ég líka, að minnsta kosti
hvað viðvék vitsmunum og heil-
brigðri skynsemi, alveg eins og
sérhver önnur meðalmanneskja
mundi verða við sömu aðstæð-
ur. Það er ofseint að byrja hið
raimverulega líf ekki fyrr en
fimmtán til tuttugu ára. Slíkt
er algerlega í ósamræmi við
æviskeið mannsins.
Ég þykist vita, að menn muni
koma með þær mótbárur, að
barni sem er alið upp eins og
ég, mæti margar hættur. En
uppeldi er að mestu leyti vani.
Ef öll tíu ára börn væru með-
höndluð eins og fullorðið fólk,
ætti frjálsræðið ekki að vera
hættulegra fyrir þau en það er
nú álitið vera fyrir fimmtán eða
átján ára unglinga. En jafnvel
með núverandi uppeldisvenjum
er vafasamt að hættumar séu
nokkru meiri fyrir tíu ára böm
en fyrir þau sem eldri era. Það
er augljóst mál að eitthvað
getur komið fyrir, en þrátt fyrir
allar varúðarráðstafanir verð-
aldrei hætt að umflýja allar
hættur. Því er nú einu sinni svo
varið, að lífi okkar hér á jörð-
uni fylgja ótal hættur, og þeim,
sem stöðugt reyna að umflýja
þær, fer eins og manninum
sem ætlaði að forða sér undan
eldingunni, þegar hann heyrði
þrumuna.
Það sem mestu máli skiptir
er að lifa — lifa hættulega, úr
því að lífið er þannig, að lifa
állan þann tíma, sem forlögin
láta okkur i té hér á jörðinni.