Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 95

BÖRN GUÐS
93
mónarnir væru reknir strax á brott.
Ástandið varð fyrst alvarlegt, þegar
nefnd í Quincy bar fram kröfu frá
60.000 utantrúarmönnum um það, að
trúbræðurnir færu imdir eins úr
ríkinu. Þegar Brigham bað um frest
til undirbúnings, var honum sagt, að
búið væri að strengja þess heit að
taka hann fastan.
Þar sem Brigham vissi, að engrar
hjálpar var að vænta frá lögunum
og að skríllinn mundi ekki biða þess,
að hann kæmi fólki sínu undan, þá
skipaði hann svo fyrir, að 1000 fjöl-
skyldur færu yfir Mississippifljót án
tafar. Það var um hávetur og stór-
fljótið á ísi. Fólksfjöldinn lagði síðan
á fljótið með fénað sinn og búslóð.
Eftir margar byitur og föll og mikla
hrakninga náðu þau loks bakkanum
handan við hinn mílubreiða spegilis.
Þegar Brigham var kominn yfir,
leit hann til Nauvooborgar og mælti
við fólkið: „Við skiljum þessa borg
eftir til vitnisburðar um starf okkar
og sakleysi. Við skulum biöja."
Yfir 5000 manna krupu á kné á
Ssnum með lútandi höfði.
Förunautar Brighams voru aðeins
forgöngumenn hins mikla fjölda, sem
á eftir kom, en þó var furðuleg sjón
að sjá lestina, sem mjakaðist eftir
freðinni jörðinni. Vagnarnir voru af
öllum hugsanlegum gerðum. Þeir,
sem höfðu efni á, fengu sér sléttu-
vagna, dregna af tveimur eða fjórum
uxum. Aftan í hvern sléttuvagn var
svo hengd kerra eða tvíhjólaðar bör-
ur. Þannig skreið hin tveggja mílna
langa lest hægt og hægt. í vesturátt.
Brigham tók brátt að bera kvið-
boga fyi-ir því, hve vistirnar gengu
fljótt til þurrðar. Hann sá, að ráða
yrði að leita, ef þeir, sem á eftir
kæmu, ættu ekki að svelta í hel.
Hann hafði lengi búið yfir ráðagerð.
Heima í Nauvoo hafði hann ákveðið,
að fylgdarlið sitt skyldi nema staðar
með vorinu og sá korni, sem næsta
lest gæti uppskorið. Til þessarar fyr-
irætlunar tók hann með sér útsæði
og áhöld. Það reyndist mjög hyggi-
Iegt að breyta þannig þessum könn-
unarflokki í jarðyrkjumenn, sem sáðu
og stundum jafnvel uppskáru fyr-
ir þann aragrúa af fólki, sem í kjöl-
far þeirra kom. En hann hafði ekki
séð fyrir miskunnarlausan kuldann,
hina djúpu forareðju og svellbólgnar
árnar. Og þrátt fyrir hvatningarorð
hans og þrumandi skipanir, og þrátt
fyrir sameiginlegt erfiði manna og
dýra, þá fór lestin aðeins fáar mílur
á dag. 1 marz, þegar félagar hans
höfðu tjaldað við ófæra á, kaldir og
illa til reika, kom til þeirra stór
flokkur frá Nauvoo. Þeir báru þær
fregnir, að trúbræðurnir væru slegnir
mildum ótta og yfirgæfu Nauvoo í
þúsunda tali til þessa að ná fundi
Brighams.
Þegar Brigham frétti, að 15,000
manns væru á leiðinni, varð hann
alveg orðlaus. 1 fyrstu varð hann
reiður — þeir höfðu óhlýðnast skip-
un hans um að vera kyrrir og búa
sig út að vistum til fararinnar, en
eftir nokkra stund vöknaði honum
um augu.
Hann gerði sér nú fyrst ljóst, hví-
líkt geysiþrekvirki fyrir honum lá.
Það var góður prófsteinn á mann-
inn, að hann lét ekki hugfallast.
Þvert á móti gerðist hann nú tvíefld-
ur, þar sem hann vissi, að mikið lá
við, að mannfjöldinn næði honum
ekki í þessum tjaldbúöum. Honum
tókst að brúa Chariton-fljót og ná
vestur að Locust-fljóti. Þrjátíu míl-
um þar fyrir vestan sagði Porter
Rockwell, að væri frjósamt land og
ágætt tjaldstæði.
Eftir viku hrakninga í leir og ó-
færum náði lestin að lokum þessum
stað. Ferðalagið hafði staðið í tvo
mánuði og enn þá voru þau ekki kom-
in lengra en tæpar 150 mílur frá
Nauvoo; að meðaltali hálfa þriðju
mílu á dag.
Hinn nýi tjaldstaður var svo fagur,
að trúbræðurnir kölluðu hann Fagra-
lund.
Grösugar hæðir teygðu sig í allar
áttir eins langt og augað cygði. Hér