Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 100

:98
URVAL
burða til þcss að geta haldið áfram,
jafnvel í vagni. Hann skipaði því lest-
ínni að halda áfram án sinnar fylgd-
e.r. Heber valdi lcönnunarmenn til
þess að finna leið gegnum fjöllin og
fcrúa ár. Leiðarenda var nú brátt náð,
og Brigham náði sér hægt og hægt
og fór á eftir lestinni.
Hinn 23. júlí 1847 komu þeir út úr
fjallaklasanum og Brigham sá yfir
óravitt sléttuflæmið, sem framundan
lá. Hann rak upp siguróp og allir
œenn hans tóku undir, eins og þeir
hefðu himin höndum tekið. f'aðan
sem þeir stóðu, er eitthvert stórfeng-
legasta útsýni í M oröur-Ameríku.
Fjrrir neðan þá var vlðáttumikil
slétta,, sem náði næstum eins iangt
og augað eygði. A ailar Wiðar var
mikil fjallakeðja, með bláum kömb-
um og hvítum tindum. Lengst í vestri
glitraði á breitt vatn, sem var eins
Og gljáandi silfurbotn í dalnum.
1 þessum dal, sem lá í suður og
r.orður, voru grænar flesjur á víð og
dreif. Þetta áleit Brigham að benti
á frjósemi jarðvegsins. Ar virtust
renna íir austurfjöllunum og læliir
og tjarnir voru á víð og dreif um dal-
Inn. Fjöllin sýndust vera gróðurlaus,
en það mundi áreiðanlega vera skóg-
ur I hinum votari giljum: trjáviður,
vatn og dalur varinn fjöllum — það
var einmitt það, sem hann hafði verið
að leita að! Fyrir þetta gat hann
kropið í auðmýkt og þakkað guði —
eftir 102 daga ferð.
„Þetta er staðurinn," sagði hann.
„Hér verður okkar heimkynni.“
Hinn mikli Sdltavatnsddlur.
Aðallestin kom til dalsins þrem
dögum á undan Brigham. Þegar hann
kom, höfðu nokkrir þeiira byrjað að
stífla læki, grafa skurði og búa til
brunna.
Landið var hræðilegt, sögðu þeir.
Það þurfti að vökva jarðveginn, áður
en liann var plægður. Slíkur var
þurrkurinn. Þeir höl'ðu séð aðeins eitt
tré siðan þeir komu í dalinn og hvert,
sem þeir stigu fæti sínum, voru alls
staðar fyrir þelm engisprettur i milj-
ónatali.
En þó að Brigham væri fölur og
máttfarinn eftir ferðina, gekk hann
samt um tjaldstaðiim og lofaði þá,
sem höf ðu haf izt handa, en ávítaði hina,
sem ekkert höfðu gert. Enginn
hafði áður getað staöizt eldmóð
hans, og þegar hann tólc að útmála
fyrir þeim, hvernig umhorfs yrði að
tíu árum liðnum, gat engirrn heldur
staðizt hann nú. Þegrn- hann skálm-
aði á milli þeirra, gripu mennimir
skóflu í hönd, lögðu á aktygi og fóru
að plægja fyrir það kom, sem þeir
höfðu geymt á leiðinni.
„Þú álítur, að það muni spretta
hér?“
„Mikil ósköp," sagði Brigham, ,,ég
er viss um það. Við gerum þessa eyði-
mörk að einum aldingaröi. Þetta skal
verða einn af dásamlegustu stöðum
á jörðinni."
Viku eftir komu Brighams var röð
og regla komin á í tjaldstaðnum.
Mennimir tóku að syngja á ný. Þeir
vom eins og drengir á undariegum
leikvelli: þeir fóru í rannsóknarleið-
angra, sumir fóm upp í gilhvamm-
ana til þess að leita að trjáviði, aðrir
gengu um dalinn allt til stöðuvatns-
ins. Þetta vatn vakti furðu þeirra,.
Vatnið var brimsalt og strendumar
við vatnsborðið voru storknar salti.
eyjamar vom allar eitt fuglager. A
hverjum degi komu einhverjir af
þessum landkönnuðum heim og sögðu
frá því, sem þeir höfðu séð. Það voro
margar heitar laugar og skammt frá
féll lygn og bugðótt á, sem þeir
nefndu Jórdan. 1 sumum gilskom-
ingunum var smávaxinn skógur og
sömuleiðis grjót, sem heppilegt var
til bygginga. Það virtist vera nóg af
vatni til áveitu og jarðveguriim var
frjósamari en þeir höfðu haldið í
fyrstu.
Brigham kallaði mennina saman til
fundar. „Lög þessa dals,“ sagði hann,
„skulu vera boðorð guða. Sunnudag-
inn skulu þið halda heilagan og