Úrval - 01.04.1946, Side 101

BÖRN GUÐS
90
livorki vinna né veið'a. Enginn mað-
sir skal kaupa land eða selja, því allt
iand skal vera í sanaeiginlegri eign.
Hver maður skal fá eins mikis land
og hann getur ræktað, en ekkei-t þar
fram yfir.
Allur trjáviður og allt vatn skal
vera eign heildarinnar sem og allar
auðlindir náttúrunnar. Allir skurðir,
vatnsgeymar og öimur áveitumann-
virki skulu vera félagseign og hver
sá sem reynir að nota sér eignir al-
menningsi eigin hagsmuna skyni siial
hiirtrækur gerður úr dalnnm--------
Þegar Brigham hafði valið borgar-
stæði viö rætur austurf jallanna, kaus
Iiann dálitinn reit til eigin afnota og
annan uncúr musterið. Hann gekk
íun með Orson Pratt við hlið' sér og
A eftir kom mannfjöldinn. Brigham
aagði, að borgin skyldi byggjast i
hverfum, og hvert hverfi skyldi vera
tíu ekrur að flatarmáli. Strætin áttu
að vera tólf metra breið og sinn hvor-
um megin áttu að vera níu metra
breiðar gangstéttir. Það áttu að vera
garðar og grasflatir, blóm og ávaxta-
tré. E>að skyldu engin óhreinindi þríf-
ast í borginni og ekki heldur krár
eða skranbúðir.
Musterislóðin átti að vera 40 ekrar
að flatannáli og þar skyldi rækta
t'agr-a runna og tré og þar skyldu
vera blómreitir, gosbrunnar og lindir.
Þegar mennirnir heyrðu þessar
lýsingar, störðu þeir ýmist á Brig-
áam eða auðnina í kringum sig og
nokkrum þeirra datt í hug, að hann
væri kominn með lausa skrúfu. Hér
voru nokkrir förumenn saman konm-
ír á eyðimörk og samt talaöi hann
um borg, sern væri fegurri en nokkur
3Ú, sem þeir höfön áður séð.
Brigham hræddist ekki uppblástur
eðá engisprettur. Hann sendi flokk af
mönnum til að leggja veg til fjallanna;
annan flokk sendi hann til þess að
höggva vio og þann þriðja lét hann
smíða rúmgott guðsþjónustuhús, sem
hann kallaði Kórinn. Fjórði flokkur-
inn fór með vagna til stööuvatnsins
•og kom aftur með þá hlaðna af salti.
Brigham iét alla húsasmiði sina og
leirbrennslumenn vinna við að koma
upp húsum úr brenndum leir og
einnig bjálkakofum. Bftir þrjár vikur
var Kórinn fullsmíðað'ur og byrjað
hafði verið á heljar mikilli staura-
girðíngu til varnar gegn Indíánum.
Hann hafði lesið um það', að Utah
Indíánarnir væru úrkynjaður þjóð-
flokkur, þjófóttur og huglaus, sem
lifði aðallega á rótum og engisprett-
um; en hann vildi ekki eiga neitt ð
hættu.
Eftir því sern verkinu miðaði
áfram, þvi meir undruðust mennirn-
ir afköst sin. £>að var ótiúlegt, þetta
var kraftaverk, sögðu þeir og voru
sér þess tæplega meðvitandi, að þeirn
var stjórnað af miklum skipulags-
frömuði, sem hélt þeim sívakandi.
Þótt margir væru að störfum við
byggingamar, voru aðrir önnum
kafnir við að plægja og sá eða grafa
áveituskuroi. Porter Rockwell fór
með nokkra menn á veiðar, því hin
daglega fæöa var að mestu leyti kjöt-
réttir. Járnsmiðir lúðu járn allan dag-
inn, járnuðu uxa eða smíðuðu öxla
og hjólhringa til endurfarar Brig-
hams.
Brátt komu Utah Indiánarnir til
þess að verzla eða stela.
Þeir voru smávaxnir og hálfnakt-
ir og hnýstust í flest, sem þeir komii
augu á og reyndu að stela því. A
kvöldin lcveiktu þeir bál og bjuggu
sér kvöldvei’ð, en hvítu mennirnir
komu og horfðu á alveg höggdofa.
því þessir Indíánar sátu makindalega
kringitm bálið, steiktu engispretturn-
ar lifandi og átu þær. Þeir sleiktu
á sér fingurna eftir hverja munnfylli.
„Sjá hvernig þeir gleyptu þær í
sig,“ sagði Porter. „Þao væri gaman
að vita, hvernig þær eru á bragðið.“
„fig held," sagði annar, ,,að ég gæti
aldrei látið þessi kvikindi ofan í mig.
Ég mundi æla lifur og lungum."
„Þær eru kannski ágætar á bragS-
ið,“ sagði Porter. „Það gæti svo far-
ið, að við yrðum fegnir að eta þær
sjálfir, áður en árið er liðið.“