Úrval - 01.04.1946, Síða 104

102
ÚRVAL
Itoma með hin beztu spuna- og vefj-
artœki, sem fáanieg voru og slikt
bið sama liið bezta ór búpeningi
þeirra og alifuglum. Hann. skrifaði
þeim líka um það, að koma með kom-
myllur, vélar og þreskiáhöld ■— í einu
orðj sagt, allt, sem til velmegunar
horfði. Heima fyrir steðjuðu að mörg
vandamál. í>að var skylda Mnna efn-
uðu, sagði hann, að hjálpa hinurn fá-
tæliari og gæta að hamingju þeirxa
og heilsu. Það var skylda foreldr-
anna að vera bömunum fyrirmynd
góðrar breytni. Þegar Heber sagði
slóttuglega, að það væri bezt fyrir
Brígham að hætta að tj’ggja tóbak,
þá stökk honum ekki bros, en það
kom svolítill glampi í augun á honurn.
„Það er ljótur siður. Ég vona, að
trúhræðurnir hafi vit á því að apa
ekki aílt eftir foringjanum."
Hann benti á þörfina á prent-
vélum og söfnum í hinni nýju Zíon;
á þörfina á alls konar vísinda- og
menntunartækjum á hvaða sviði sem
væri.
í Utah-dalnum bjóst hann við að
vera einangraður frá heiminum, og
hann vildi hafa allt, sem nauðsynlegt
væri til þess að skapa fyrirmyndar
þjóðfélag. Hann ætlaði ekki að flytja
neitt inn.
„Ekki einu sinni tóbak," sagði
hann. „Ef trúbræðumir þurfa að
nota þennan óþarfa, verðum við að
rækta það.“
Þannig var hinn mikli draumur,
sem hann bar í huga. Hér þurfti
margt að gera, áður en fiutningam-
ir gætu byrjað; smiða vagna, safna
vistum og skipa í sveitir. Þetta var
hið einkennilegasta fólk og hin ein-
kennilegasti farangur, sem nokkum
tíma hafði farið í langferð, varð hann
glottandi að viðurkenna fyrir sjálf-
um sér. Ekkert mátti skilja eftir,
þess vegna höfðu þeir meðferðis hill-
ur, legubekki, píanó, stóla, gólfábreið-
ur og ofna. Meðferðis voru llka upp-
gjafa hestar, gamalkýr og draghalt-
jr iixar. Sömuleiðis svín, kjúklingar,
kettir, kindur, geitur, gæsir, endtu-
og dúfur, býkúpur og jafnvel tamdir
íkomar.
Hann ráðgerði að leggja af stað
i maíbyrjun. Undirbúningnum var
næstum lokið i apríl, þegar fréttir
komu að austan, sem næstum lögöu
Brigham í rúmið.
Það var Heber, sem bar þær tii
hans.
„Brigham," sagði hann, og rödd
hans skalf af æsingu, „stríðinu vi3
Mexíkó er lokið."
„Nújá," sagði Brigham og skilci
ekki, hvað hann var að fara, „ölí
stríð hætta á endanum."
„Guð hjálpi þér, Brigham. Skil-
ui'ðu ekki að Utah-hásléttan heyrir
nú Bandaríkjunum til?"
Vio þessi orð reis Brigham á fætur,
Það var eins og hann hefði verið'
sleginn. Hann gat einungis starað &
Heber, meðan hann var að átta sig
á þessari staðreynd.
„Ertu viss?" spuroi liann annar-
legri röddu.
„Já, Brigham. Þetta landsvæðá
hefir Mexíkó látið af hendi. Porter
er nýkominn með blöðin."
„Guð almáttugur," sagði Brighæm
og hné niður í stól eins og hontm-
hefði þorrið allur máttur.
Draumur hans um fullkomið frelsi
utan við réttarfar Bandaríkjanna var
nú að engu orðinn.
En nú var of seint að snúa við, og
hann yppti öxlum og sagði: „Það er
okkar heimkynni. í þetta skipti mun-
um við verja það og uppræta óvin-
ina ef þeir sýna okkur yfirgang."
Brigham lagði af stað í maí með
397 vagna og 1229 manns í eftirdragi.
Rétt á eftir kom Heber með mikla.
sveit og þar næst fyrir aftan var önn-
ur mjög tötraleg lest. Þeir, sem eftir
urðu, áttu að koma seinna.
Þannig var lagt af stað yfir hinar
miklu, einmanalegu sléttur. Þau
vissu ekki hvort fólkið, sem beið
þeirra í dalnum, handan við ómælis-
viðáttuna, var lífs eða liðið, og ofan
á þetta bættist beizkjan við' það, að
þurfa ferðast í því landi, sem þau