Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 105

BÖRN GUÐS
103
liöfðu ætlað sér aö flýja. Ef ekki
faefði notiö við hinnar röggsamlegu og
viturlegu stjðrnar Brighams, mundi
leiðangurinn hafa entíað með skelf-
ingu þegar fyrstu vikumar. En
andir hinni festulegu og aðgætnu for-
sjá hans miðaði stöðugt áfram.
Sendiboðar fóru sííellt á mill Iest-
ana, svo ao Brigham vissi um líðan
allra i leiðangrinum.
Þetta var hræðileg ferð fyrir þá,
sem sjúkir voru eða aldurhnignir og
sömuleiðis fyrir þær konur, sem
þungaðar voru. Við hristing vagn-
anna og unnan hrakning hneig
margt 'af gamla fóllúnu að velli og
mörg börn dóu. Sumar mæðurnar
misstu næstum taumhald á sjálfum
sér, þegar þær urðu að skilja við
hinar litlu, einmana grafir, sem
engir nema úlfamir mtmdu fiima.
Eitt kvöld, þegar kona noltkur kast-
aði sér á moldarbing og sagðist aldrei
skyldi fara frá barni sinu, ltallaði
Brigham á tvo menn og lét bera
fcana burtu með valdi. Þetta var ekki
tími til sorgar. Þetta var tími til
hugrekkis. Og hvað hræðilegt sem
það var, sem Brigham var sjónar-
vottur að, þá sást hið stranga andlit
hans aldrei klökkna. Takmark hans
var Utah-hásléttan og hann skyldi
komast þangað með eins marga lif-
andi og honum var unnt.
Gegnum allar þessar hörmungar
var Brigham knúinn af mikilli hug-
sjón. Hann fann að þessi ferð var
meira en örvæntingarfullur flótti
frá óvinunum: Þetta var pílagríms-
ganga alls mannskynsins í áttina til
frelsis og fyllra og auougra lífs.
Þetta var hin ævafoma barátta fyrir
þjóðfélagi, sem var í senn kærleiks-
ríkt, réttlátt og frjálst.
Það var annríki í tjaldbúðunum á
kvöldin, eftir að kveldverði var lokið.
Járnsmiðir settu upp snúðjur sínar,
og hamrar og tangir simgu við á
rneðan haltir uxar voru járnaðir, eða
skröltandi hjólhringir festir. Þetta
voru ekki sömu hugdjörfu mennimir
og höfðu verið í för með Brigham
árið áður; en þrátt fyrir kvíðann var
þó hlátur og glaðværð við tjaldeld-
ana.
Er hinir brúnu tindar Klettafjall-
anna komu í augsýn, varð miki’d
fögnuður meðal leiðangm'smanna.
Nú urðu dagamir svalari hver af
öðrum, árnar tærari og útsýnið stór-
brotnara. Þegar áfangastaðurinn tók
að nálgast, tóku menn að geta sér
til um örlög nýlendunnar á Utah-
hásléttunni. Flestir voru sannfærðir
um, að þeir mundu aðeins finna
sautián hundruð beinagrindur. Menn
báðu Brigliam daglega leyfis að mega
ríða á undan til þess að fregna það
sanna, en hann neitaði því ávallt. Ef
þau vora dáin, þá voru þau það og
ekkert meir.
„En, Brigham bróðir, ef þau eru
dáin þá getum við ekki sezt þar að.
Við mundum öll verða brjáluö,"
sagði kona nokkur.
„Auðvitað setjumst við þar að. Ef
guð hefir burtkallað þau, munum við
grafa beinagrindumar."
„Við gætum það ekki! Við mund-
um ekki þola að horfa upp á það.“
„Þetta er okkar lieimkynni," sagði
Brigham. „1 guðs bænum verið þið
róleg! Við þurfum á hugrekki að
haida, en ekki harmtölum."
Hann var rólegastur af þeim; er?
eftir því sem þau nálguðust háslétt-
una því fölari varð hann og teknari
í andliti, og þvi ver dreymdi hann á
næturnar. En hann trúði því ekki,
að guð yfirgæfi hann nú. Samt gat
hann ekki um annað hugsað en
vetrarhörkuna í dalnum og um ný-
lendubúana næstum matfangalausa.
Þau áttu enn ófama tíu daga leið,
þegar hann kallaði Porter fyrir sig.
„Porter, taktu í fyrramálið bezta
hestinn og farðu á undan. Sjáðu hvað
hefir gerzt.“
„Já, Brigham bróðir.“
„Láttu engan vita um ferð þína,
Og ef þau eru öll dáin, segðu mér
einum frá því.“
Þegar Porter var farinn, baðst
hann fyrir oft og ínnilega, en alltaf