Úrval - 01.04.1946, Síða 106

104
ÚR.VAL,
einn. Nóttina, sem Porter kom aft-
ur, lá hann andvaka í vagni sínum.
„Jæja,“ sagði Brigham og reyndi
að tala rólega.
Porter svaraði með rödd, sem
titraði af geðshræringu: „Þau eru
heil á húfi.“
„Þökk sé guði!“ sagði Brigham og
kraup á kné til bænar.
Morguninn eftir kallaði hann fólkið
saman og allir sáu, að hann brosti.
„Bræður og systur, nýlendumönnun-
um í Zion líður vel og þeir eru á lífi.“
Siðan féll Erigham á kné og allur
mannfjöldinn með honum.
Feröcilok.
Þegar Brigham hélt innreið sína í
dalinn nokkrum dögum seinna, varð
hann steinhissa á þvi, sem hann sá.
Allt nýlendufólkið kom þjótandi á
móti honum upp í fjallshlíðina eins
og það ætti lífið að leysa. Meira en
lf>00 manns lcoin, þannig hlaupandi
með slikum hraða, að það minnti
Brigham á nautahjörð á flótta. Pólkið
þyrptist utan um vagn hans til þess
að heilsa honum og þrýsta hönd hans
— og þau grétu, hlógu og æptu eins
og þau væru gengin af vitinu. Síðar
héldu þau áfram beggja megin við
lestina og leituöu vagn úr vagni að
vinum og ættingjum — og svo var
kysstst, grátið og hlegið.
Brigham fór undir eins að líta í
kringum sig til þess að sjá, hvað
hefði gerzt á meðan hann var í burtu.
Undrun hans jókst eftir því sem hann
athugaði landnámið meira. Mennirnir
höfðu byggt 450 hús, eina kornmyllu
og þrjár sögunarmyllur; þeir höfðu
girt 5000 ekrur og höfðu sáð vetrar-
hveiti í 2000 þeirra. Hann sá líka
heilt net af skurðum og ræsum auk
fjölda annarra merkja um athafna-
semi. Hann var mjög ánægður.
En það fór hryllingur um hann,
þegar honum var sagt frá kuldanum
og skortinum.
„Við höfum hjamað dálítið í sum-
-ar," sagði Parley og hló með sínu
forna fjöri. „En þegar verst lát,
gengum við John Taylor í sömu
buxunum í einu. Blæja á hvítvoðung
hefði verið nægileg i pils á hvaða
kvenmann, sem hér var.“
„Þetta er satt,“ sagði John. „Hann
ýkir ekki mikið."
„Ég veit eiginlega ekki hvaða plága
var verst.“
„Engispretturnar,” sagði einhver.
„Þú manst víst eftir þeim, Brigham
bróðir. Það leit út fyrir ágæta upp-
skeru. Hveitið og korntegundirnar,
sem við sáðum áður en þú fórst,
spruttu ágætlega. En þá komu engi-
spretturnar miljónum eða biljónum
saman. Þær komu eins og hersveitir
ofan úr hæðunum, svo þétt, að ekki
sá í jörðina. i hvert sinn, sem við
drápum eina komu tvær í staðinn.
Og það sem við hömuðumst! Hvert
mannsbarn vann bæði dag og nótt.
Við grófum holur og jörðuðum þær
miljónum sa/man. Við plægðum skurði
og drekktum þeim i tonnatali. Við
kveiktum elda og brenndum þær í
skipsförmum. Ég skal ábyrgjast, að
þetta er versta plága, sem hefir kom-
ið yfir jörðina, síðan á dögum
egypzku engisprettnanna. Og þrátt
fyrir eld, vatn og greftrun, þá sást
ekki högg á vatni. Við mundum hafa
gefið allt upp á bátinn, ef herrann
sjálfur hefði ekki sent okkur hjálp.“
„Hvernig þá?“
„Það komu máfar. 1 fyrstu sáum
við nokkra og gáfum því engan
gaum. Svo sáum við nokkur hundruð
og tókum eftir því, að þeir átu engi-
spretturnar, en við gáfum því heldur
engan gaum. Síðan sáum við þá
koma svo þúsundum skipti. Þeir
komu í hrönnum og þöktu akra-
ana eins og snjór. Og þvílík matar-
lyst! Þeir átu þangað til þeir stóðu
á þambi, þá fóru þeir í skurðina
drukku vatn og ældu. Síðan fóru
þeir að éta aftur. Þeir ældu svo
mörgum engisprettum, að þeir stífl-
uðu skurðina, og við urðum að moka
þeim burtu, svo að vatnið gæti runn-
ið.“