Úrval - 01.04.1946, Síða 109

BÖEN GTJBS
107
svo út öllu leng’ur, að kirkjufeðurnlr
eigi aðeins eina konu. I>jóð veit, ef
þrír vita. „Því ekki að tilkynna fjöl-
kvæni fyrir alla strax.“
„Bg er hæddur um, að margir trú-
bræðranna taki það eins nærri sér
og ég og þú, þegar við heyrðum það
í fyrsta skipti. fig vil fyrst útvega
fólkinu heimili, svo það verði ham-
ingjusamt og öruggt. En það líður
að því að þessu verður ekki haldið
leyndu. Hvað áttu margar konur
núna?“
„Eitthvað yfir þrjátiu."
„fig gæti séð fyrir nokkrum í við-
bót,“ sagði Brigham, „En sá hængur
-er á, að þær sem ég á eru að æra
mig með nöldrinu í sér.“
„Það er satt,“ andvarpaði Heber,
„Mig langar stundum til að segja
þeim að fara norður og niður. Trú
þeirra er eins giunn og vatn á
pönnu."
„Margir af leiðtogunum gera nú
samt sem áður ekki skyldu sína,“
sagði Brigham. „Pai'ley hefir ekki
nema einar. átta.“
„Bg get skilið það," sagði Heber.
Hann brosti. „Sumir af trúbræðrun-
um segjast ekkert geta skilið í kven-
fólkinu."
„Fjandakornið, sem ég geri það
iheldur. Þæi' hugsa aðeins um föt og
glingur. Jæja, ég ætla að hugsa mál
ið. Verst er að þessir stjórnarher-
menn virðast ætla að koma okkur í
vandræði."
TJtah- uvidœmið.
Sambandsþingið afgreiddi sjálf-
stjórnarnýlenduna Desert á skjótan
hátt og stofnaði umdæmi á Utah-há-
sléttunni. Fólkið kaus Brigham fyrir
iandsstjóra, en hann lcomst brátt að
raun um, að embættið var aðeins
nafnið tómt. Hann hafði álitið, að
hann og hans fólk mundi verða látið
afskiptalaust hér í dalnurn og brást
reiður við, þegar liðsforingjar stjórn-
arinnar komu til að segja honum
fyrir verkum. Verst af öllu var þó
það, að þeir menn, sem Fillmore for-
seti sendi voru slíkir þorparar, að
Brigham grunaði þá um að vera
ævintýramenn eða njósnara. Hann
sannfærðist um þetta, þegar maður
nokkur, Perry Brokkus að nafni,
kom til þess að taka við dómara-
embættinu, sem stjórnin veitti.
Brokkus hélt ræðu til fólksins og
byrjaði mjög sakleysislega með þvi
að drepa á löghlýðni við stjómar-
skrána. Síðan tók hatm að hrósa
Mormónakonunum fyrir sparsemi,
hreinlæti á heimilunum og gott
barnauppeldi. Það, sem hann sagði
næst kom áheyrendunum til að
roðna af reiði. „Ég skora á konur í
þessum söfnuði, að vera eins skírlíf-
ar eins og mögulegt er.“
Þessi orð dómarans voru gífurleg
móðgun fyrir þá, sem álitu að fjöl-
kvænið væri aöeins slúður. Fyrir þá,
sem vissu sannleikann, voru þau
engu minni svívirðing, þar sem þau
fordæmdu heilaga opinberun frá
guði. Nokkrir menn stóðu á fætur til
þess að svara honum og íjöldinn
blístraði og hrópaði á hann. Brig-
ham skálmaði af fundi rauður sem
blóö.
Dómarinn varð skelkaður vegna
æsingarinnar, sem hann vakti. Eftir
fundinn þegar hann byrjaði að fá
hótanir, varð hann svo hræddur að
hann tók saman föggur sinar og
flýði allt hvað af tók. Aðrir embættis-
menn sambandsstjórnarinnar flýðu
líka, eins og þeir ættu lífið að leysa.
Brigham varð glaður við er þeir fóru,
en hann vissi þó, að þeir mundu setja
allt í uppnám, þegar þeir kæmu
austur. Næstum hvert dagblað og
hver prestur i Bandaríkjunum gerðu
atburð þennan að umtalsefni og
helltuúr skálum reiði sinnar yfir Mor-
mónana. Þá var það nokkuð, sem
gerðist. Dómarafíflið gerði sig að
athlægi með setningu nokkurri, seni
hann lét sér muunhlaups verða. 1
frásögn hans stóðu þessi orð: „Fjöl-
kvænið er einokun á konunum og er