Úrval - 01.04.1946, Qupperneq 124

122
ÍTRVAL
cn ég er hrædd um, að ég sé ekki
só kona, sem þú þarfnast. 2g get
reynt að vera það. Þess vegna vil
ég fara í ferðalög með þér, þú þarft
að blíðkast."
„Mitt verk er ekki íyrir neina
)yddu.“
„Þú hefir alltaf viljað hafa þitt
frarn með valcli — brenna lestir og
skjóta óvini þína. Heldurðu ekki að
miskunnsemi og lipurð séu betri
vopn ?“
„Ekki á móti hræsnurum."
„Það skyldi nú vera. Þú hefir
■aldrei reynt þau.“
„Brátt verð ég handtekinn," sagði
hann með hægð. „Ég mun verða
ákærður fyrir fjölkvæni og fangels-
aður. Til hvers er þá að nota lip-
urð?"
Sameignarstojnanimar.
Brigham vissi, að óvinir hans
þokuðust nær og nær. Hann vissi, að
þegar járnbrautalínan til Kyrra-
hafsins næði til Ogden, mundi utan-
kirkjumenn koma hundruðum saman.
En hann ætlaði ekki að berjast eða
verjast handtöku, ef til hennar kæmi.
1 35 ár höfðu trúbræðurnir barizt
eða flúið á víxl, en hvorugt hafði
leyst vandamál þeirra.
Þegar fregnir bárust um það, að
Lincoln hefð verið endurkjörinn,
greip Brigham tækifærið til þess að
g;era stjórnina sér hliðholla. Hann
kallaði saman kirkjuleiðtogana.
„Stefnið borgarbúum saman," sagði
hann. „Eg vil láta halda margar
þjóðræknisræður. Ég vil að allar
hljómsveitirnar komi fram og að
farin verið skrúðganga í hyllingar-
skyni. Að þessu loknu vil ég halda
mikla veizlu fyrir Connor og liðs-
foringja hans.“
Connor varð vissulega sleginn
undrun yfir viðhöfninni. Hann sá
mílulanga skrúðgöngu og heyrði
hljómsveitirnar leika ættjarðarlög.
Hann heyrði ræður, sem hylltu
Sambandsríkið og fána þess. Hann
sá þúsundir manna hlusta á þessar
ræður og fagna þeim.
Þegar Brigham hafði flutt ávarp í
veizlunni, kom Connor til hans og
rétti honum höndina.
„Young forseti, þetta er sú mesta
hyllingarathöfn, sem ég hef séð.“
„fig er ánægður með hana," sagði
Brigham.
„Mér hefir skjátlast," sagði Connor
og horfði í kringum sig. „Ég áleit
að þið Mormónarnir væru ólöghlýðnir.
Ég sé, að það er mjög fjarri sanni."
„Það gleður mig, að þér skulið
hafa breytt um skoðun."
„Við viljum komast hjá vandræð-
um, Young forseti. Og fjandakomið
að til séu Ameríkumenn, sem eru
löghlýðnari en þið. Mér þætti gaman
að vita hvar þeir væru."
Svipur Brighams sagði ekki neitt,
en hann var ánægður. Þetta var
stjórnkænska. Þetta var að öðlast
það, sem hann vildi og það án óvild-
ar f jandmanna sinna. Þegar Lincoln
var myrtur hálfum öðrum mánuði
síðar lét Brigham borgina votta
samhryggð yfir hinum látna forseta.
En jafnvel þótt hann gerði Connor
sér hlynntan, blekkti hann sjálfan
sig ekki á því, að öllum erfiðleikum
væri rutt úr vegi. Þetta var aðeins
logn á undan storminum.
Þennan tíma, sem Brigham var
látinn afskiptalaus, notaði hann til
að byggja upp sósíalistiskt samfélag,
sem væri það traust, að það fengi
jafnvel staðizt innrásir utankirkju-
manna. 1 þessu slcyni fór harm oft
að vitja þeirra staða, þar sem Sam-
eignarstofnunum hafði verið komið á
fót í samræmi við þær reglur, sem
Jósep hafði á lagt. Hann var einstak-
lingssinni sjálfur og trúði á frjálsa
samkeppni, en hann trúði einnig á
sameignarfyrirtæki. Hann var þeirr-
ar skoðunnar að aldrei mundi verða
stofnað fyrirmyndarþjóðfélag þar
sem allir væru jafnir, en það var
hægt að stofna þjóðfélag þar sem
enginn burfti að líða skort.
Ef fólk hans átti að standast að-