Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
aði á ailar rær á reiðhjólinu.
Þessi lykill kostaði eina krónu
og seldist óhemjumikið.
Dag nokkurn skömmu eftir
að Lindberg flaug til Parísar,
sátum við A. J. saman að hádeg-
isverði. Það var auðséð, að hug-
ur hans var að glíma við eitt-
hvað.
„Bezta lögun á flugvélarhjól-
ba,rða,“ sagði hannalltíeinu, ,,er
kúla, sem þrýst er inn beggja
megin þannig að hún lítur út
eins og gildur kleinuhringur.“
„Af hverju hafa þá ekki verið
búnir til svoleiðis hjólbarðar?"
„Þeir segja að það sé ekki
hægt.“
Það sem eftir var af máltíð-
inni sat hann þögull og starði
út í bláinn.
Hann hafði ráðgert að leika
golf seinna um daginn, en í stað
þess ók hann rakleitt heim.
„Hvað er að?“ spurði
mamma, sem hélt að hann væri
veikur.
„Ekkert. Áttu bút af gömlu
músselíni?“
„Hvað ætlarðu að búa til ?“
spurði hún.
„Hjólbarða."
Þau fóru upp á loft og
mamma spretti í sundur göml-
wun hveitipoka og saumaði úr
honum eftir fyrirmælum A. J.
Vonbráðar hafði hún saumað
langa ermi með breiðum föld-
um til beggja enda. A. J. skar
göt í báða faldana og dró band
í gegnum þá. Ermin var nú
einna líkust tóbakspoka, sem
dreginn er saman með bandi í
báða enda.
Því næst tók A. J. að útbúa
slöngu innan í ermina. Hann
skar fleygmynduð bönd úr gam-
alli bílslöngu og límdi bútana
saman með gúmmílími. Hann
var að þessu nostursverki til
tíu um kvöldið. Þegar slangan
var fullgerð, setti hann á hana
hjólhestaventil, en heldur var
hún ólánleg í laginu.
A. J. tróð slöngunni innan í
strigaermina og gerði gat fyr-
ir ventilinn. Því næst lagði hann
hana utan um gamla reiðhjóls-
gjörð og batt saman endana svo
að ermin skorðaðist örugglega
á milli felgubrúnanna beggja
megin.
Rétt í þessu kom mamma nið-
ur í kjallarastigann. „Það er
kominn háttatími,“ sagði hún.
„Ég var rétt að ljúka við
þetta,“ svaraði A. J.
Hann skýrði fyrir henni í
hverju uppfinningin væri fólgin
og fékk henni hjólhestadælu,