Úrval - 01.08.1946, Síða 46

44
ÚRVAL
flýtti raér að ná í steinhöggvar-
ana, og þeir unnu eins og þeir
væru innblásnir af heilögum
anda.
Rétt þegar þeir höfðu lokið
verki sínu, og ég stóð frammi
fyrir því, orðlaus af hrifningu,
kom sólin upp, og ég heyrði í
fjarska dyninn af fótataki
mannf jöldans á leið niður Aðal-
stræti. Þá rumskaði ég. Ég vildi
ekki vakna. Ég barðist af öllum
mætti gegn því að hverfa aftur
til hins hversdagslega heims,
sem ég hafði yfirgefið kvöldið
áður. En ég fékk við ekkert ráð-
ið; hægt og óumflýjanlega var
ég enn einu sinni færður í
spennitreyju raunveruleikans,
og eina von mín var nó að geta
tekið með mér allan drauminn,
umfram allt hina fullkomnu
setningu. Ég rígfesti augun við
áletrunina, einráðinn í því að
taka hvem einasta staf með mér
inn í vökuheim daglegra anna.
Loks var ég glaðvaknaður,
eða eins vel vaknaður og ég get
yfirleitt orðið, og þama var
setningin: „SKOLLINN HAFI
ÞAÐ, ÞIÐ VERÐIÐ SKO AÐ
VERA GÖÐ.“
Það er lýgilegt hvað sami
hluturinn getur breytzt ef litið
er á hann frá annari hlið. Áður
en löng stund var liðin fannst
mér ég koma auga á galla í þess-
ari fullkomnu orðsmíði. Það var
ekki einu sinni gott mál á henni.
Samt fannst mér ekki með rétti
hægt að neita því, að hún upp-
fyllti skilyrðin. Hún var í
grundvallaratriðum trúarlegs
eðlis, og hún var nokkum veg-
inn laus við kennimannlega til-
gerð.
En hvað sem öllu líður, þá er
þetta draumurinn minn, og ég
ætla að halda mér við hann. Þú
mátt hlæja að honum ef þú
vilt. Og þegar þú ert búinn að
því, þá skaltu reyna að hlæja
að kjamorkusprengjunni.
00*00
Sönn ást.
Kunnur maSur var spurður að því hver hann vildi helzt vera
annar en hann sjálfur.
„Seinni maður konunnar minnar," svaraði hann.