Úrval - 01.08.1946, Blaðsíða 97
ÞAÐ ER LEIÐIN
95
sé að rífast við þig, þegar við
e-rura innanum fólk?
Pendleton: Það er nú langur
vegur þessa í milli. En þegar
fólk heldur að við séum að deyja
úr ást hvort til annars, við
hverju er þá að búast?
Margrét: Þú sagðir einu
sinni, að þú mundir aldrei krefj-
ast þess, að ég dyldi neitt.
Pendleton: Það var áður en
við fórum að búa saman.
Margrét: Hvað hefði ég átt
að gera?
Pendleton (stendur upp):
Koma því þannig fyrir, að við
hefðum verið svolítið frjálsari,
í stað þess að vera tjóðruð sam-
an eins og nú. Aldrei frjáls
stund, við erum alltaf saraan,
og það líour ekki svo dagur, að
ég losni við að tala við fólk frá
næsturn öllum blöðum og tíma-
ritum í lanainu. Það er alls stað-
ar litið á mig sem þann ham-
ingjusama mann, er hefir sann-
að, að ástin geti verið svo full-
komin milli tveggja persóna, að
hjónabandið sé óþarfi. Margrét,
ef þetta er hið frjálsa samband,
er það óþolandi.
Margrét: En búum við ekki
saman einmitt til þess að geta
verið frjáls ? Hugsaðu þér ef við
værum gift. Skrifaðir þú ekki
einu sinni: „Þegar hjónabandið
kemur inn úr dyrunum flýgur
frelsið út um gluggann“?
Pendleton: Erum við nokkuð
betur stödd núna, þegar allir
meðhöndla okkur eins og við bú-
inn saman til þess að sanna
kenningu mína?
Margrét: Er það ekki einmitt
tilfellið? Þú segir það sjálfur.
Við getum verið fyrirmynd
öðru fólki, sýnt því, hvernig er
hægt að lifa hinu náttúrulega,
hreina lífi, eins og Forn-Grikk-
ir?
Pendleton: Fjandinn hirði
Forn-Grikki! Af hverju ertu
alltaf að núa Forn-Grikkjum
mér um nasir? Við verðum að
dæma þetta út frá okkar eigin
sjónarmiði. Þetta getur ekki
gengið svona lengur.
Margrét: Hvað getum við
gert?
Pendleton: Það er undir þér
komið.
Margrét: Mér?
Pendleton: Þú getur verið
með einhverjum opinberlega..
Það leysir hnútinn.
Margrét: Hvemig þá?
Pendleton: Það brýtur niður
þann heilagleikamúr, sem nú
umlykur okkur. Það verður litið
á okkur sem breyskt fólk og við