Úrval - 01.08.1946, Qupperneq 112

ÉG FINN HEIMINN MEÐ FINGURGÓMUNUM.
Menn verða blindir með ýmsu
móti:
Þú fæðist inn í heiminn, þar
sem aldrei sézt ljós. Þú heyrir
um það, bíður eftir því og gerir
þér í hugarlund, hvernig það
muni vera. Þú reynir að eygja
það, en sérð það aldrei.
Eins og Georg.
Eða þú sérð allt í einu skær-
an glampa og ailt umhverfið
brennist inn í vitund þína —
veiðikofinn, furutrén, há og
hvöss gegnt dimmum himni, og
gulhvítur blossinn, þar sem
dynamitskothylkið sprakk í bál-
inu. Svo verður allt dimmt. Þú
berð hendurnar upp að andlit-
inu og finnur að þær verða heit-
ar og votar.
Eins og Al.
Eða bókstafirnir taka að iða
á blaðsíðunni eins og marglittur
í sjó og þú bíður ár, meðan
læknarnir reyna allt sem þeir
geta til þess að lagfæra sjón
þína. Þú sérð heiminn gegnum
lýsandi þoku, og síðan gegnum
tjald, sem verður æ dekkra. Og
loks sérðu ekki neitt.
Eins og ég.
Eitthvað var að. Ég tók
af mér gleraugun, þurrkaði
þau og deplaði augunum. Ég
var að lú kartöflugarð. Sval-
ur skuggi hússins okkar
teygði sig yfir garðinn. Bak við
það var hús nágrannans, og mér
sýndist það allt á iði: Græn
málningin á hornum húss-
ins var á hreyfingu og hlykkj-
aðist yfir á hvíta veggina.
Ég lokaði augunum og horfði
svo á húsið á ný. Græni lit-
urinn var enn á hreyfingu.
Svört strik, sem ég gat ekki
þurrkað burt, voru á sveimi fyr-
ir augum mínum. Ég er að verða
nærsýnni, sagði ég við sjálfan
mig; pabbi yrði að ná mér í
sterkari gleraugu. Ég hélt á-
fram vinnu minni.
Um kvöldið missti ég niður
fuglafræið, sem páfagaukurinn
átti að fá. Móðir mín horfði á
mig, þegar ég var að tína það
upp.
„Af hverju tínir þú ekki öll
komin?“ sagði hún.
„Ég sé ekki fleiri,“ sagði ég.
„Beint fyrir framan þig,“
sagði hún. Ég starði á gólfið.