Úrval - 01.08.1946, Page 124

122
ÚRVAL
allt. Við sjáum nú til, hvernig
yður gengur með þessar 14
stundir.“
Mér var þetta á móti skapi,
en ég varð að samþykkja það.
Næsta ár sótti ég 18 stundir,
sem var meira en meðallag, og
þegar deildarkennarinn minn
var að leita að nafni dóttur
sinnar á verðlaunalistanum, var
mitt nafn þar líka.
Enda þótt ekki væri unnt að
fá námsbækur háskólans með
blindraletri, gat ég samt lesið
margar bækur á því letri,
sem mér var nauðsyn að kynn-
ast í sambandi við námið. Bæk-
urnar fékk ég í bókasöfnum
blindra og notaði ég mér þær
óspart.
Fyrst kunni ég því illa, að
verða að nota blindraleturs-
spjaldið í kennslustundum. En
ég herti mig upp og hamaðist
á spjaldinu með prjónunum mín-
um, svo að glumdi í öllum
bekknum. Ég var að vísu hálf-
skömmustulegur. Mér fannst ég
vera eins og maður, sem hrýtur
undir messu.
Brátt fann ég auðveldari leið
og hávaðaminni, með því að
nota aðra tegund af pappír á
spjaldið en ég hafði áður gert.
Auk þess hafði ég lært blindra-
hraðritun, sem gerði mér kleift
að skrifa hraðar en sjáandi
menn, sem skrifuðu venjulega
skrift. Rétt fyrir lokaprófið í
þjóðfélagsfræði, fréttu hinir
nemendurnir að ég hefði full-
komnar athugasemdir í fórum
mínum. Drengirnir þyrptust inn
í herbergi mitt og hlustuðu á
mig, meðan ég las fyrir þá. Ég
var ákaflega upp með mér. Ég
gat nú endurgoldið þeim marga
greiða, sem þeir höfðu gert mér.
Til þess að borga piltinum,
sem las fyrir mig, ,,stillti“ ég
50 píanó í háskólanum og fékk 2
dollara fyrir hvert. Það er betra
heldur en að vinna sem verka-
maður fyrir 30 cent um tímann.
Flestir nemendirnir unnu öðru
hvoru allt árið sem þjónar, við
diskaþvott eða garðyrkjustörf.
Ég ,,stillti“ píanó eina viku um
jólin og aðra um páskana, og
þar með var vinnu minni lokið.
En ég lagði ákaflega hart að
mér þessar tvær vikur. Ég fór
á fætur klukkan sex á morgn-
ana, vann allan daginn, með
20 mínútna matarhléi um há-
degið og á kvöldin, og klukkan
tíu fór ég að sofa dauðuppgef-
inn.
Ég var ekki lengi að verða
gagnkunnugur í skólanum, og