Læknaneminn - 01.04.1995, Side 71

FRAMHALDSMENNTUN
FRAMHALDSMENNTUN
ÍSLENSKRA LÆKNA
VAXANDI ÁHUGIÁ HOLLANDI
Björn Hjálmarsson
INNGANGUR
Þessi pistill er skráður að ósk ritstjórnar Lækna-
nemans. Nýverið hlotnaðist mér námsstaða í barna-
lækningunr í Hollandi; á Sophia Kinderziekenhuis
í Rotterdam. Ásgeir Haraldsson barnalæknir og
prófessor veitti mér ómetanlega aðstoð við að finna
mína eftirlætis námsstöðu. Kúnstinni sem prófessor-
inn kenndi mér verður lýst og það litla sem ég veit
um sérnám lækna í Hollandi auk almennra upplýs-
inga um Holland og Hollendinga kemur í kaupbæti.
Eg hef þegar óskað eftir því við FÍLUS (Félag
íslenskra lækna undir sjávarmáli) að teknar verði
saman ítarlegri upplýsingar um framhaldsnám lækna
í Hollandi og sendar gagnabanka FÚL, Lækna-
blaðinu og/eða Læknanemanum. Þessari ómynd
verður því fylgt eftir af betra viti.
Það tók mig fimm ár að komast að niðurstöðu um
framhaldsnám. Eg hef því velt ýmsu fyrir mér í
þessu sambandi og byrja á þvf að deila hug-
renningum mínum um framhaldsnám í útlöndum
með ykkur.
FRAMHALDSNÁM OG
HEIMKOMAN
Það er afar ánægjulegt að framhaldsmenntunar-
ráð læknadeildar skuli nú lyfta grettistaki í gerð
Höfundur er deildarlœknir á Barnaspítala Hringsins og er
að hefja nám í barnalœkningum í Hollandi.
marklýsinga fyrir framhaldsnám íslenskra lækna.
Þær eru forsenda gagnkvæmra samninga við erlend-
ar menntastofnanir og spítala, um að koma á fyrri
hluta framhaldsnáms hér á landi; vonandi í sem
flestunr sérgreinum. Gert er ráð fyrir að slíku námi
verði lokið erlendis. Samningar af þessu tagi hljóta
að styrkja klíníska námið í læknadeild sem enn þarf
að bæta. Ljóst er að íslensk stjórnvöld þurfa að
leggja fram fjármagn til framhaldsnáms íslenskra
lækna sem fram til þessa hefur eingöngu komið frá
þeim sjálfum og erlendum stofnunum.
I heimilislækningum og geðlækningum er hægt
að ljúka sérnámi sínu hér heima. Gæði slíks sérnáms
á heimaslóð eru umdeild. Um 75% læknaárganga
sækja framhaldsmenntun sína til útlanda (Sl). Að
missa svo stóran hluta hvers útskiftarárgangs til
útlanda er mikil blóðtaka fyrir íslenskt heilbrigðis-
kerfi. Það fer á mis við þá vorvinda sem fylgja
ungum læknum í framhaldsnámi. Einnig er það afar
áþreifanlegt vandamál hversu miklu munar á
þekkingu og færni óreyndra aðstoðarlækna og
sérfræðinga. Hefðbundnir deildarlæknar ná ekki að
brúa bilið. Því standa sérfræðingar sólarhringsvaktir
miklu lengur fram á ævina en boðlegt er og heilsan
Ieyfir. Það er þó ákveðin mótsögn í þessu, því um
leið er það styrkur læknisfræðinnar á Islandi hversu
víða íslenskir læknar hafa stundað sitt nám. Margir
koma frá heimsþekktum vísindahreiðrum með
hafsjó af fróðleik og nýjum aðferðum. Eðlilega
fylgja heimkomunni vonbrigði með hina fátæk-
legu vísindaaðstöðu sem læknar búa við hér á
landi.
LÆKNANEMINN 1. tbl. 1995 48. árg
65