Úrval - 01.06.1965, Page 57

MAÐURINN, SEM ENGINN ÞEKKIR
55
frá völdum og setjast sjálfur í valda-
stól í Jerúsalem, og þeir þreyttust
aldrei á að karpa um hvernig em-
bættunum skildi skipt. En Jesús
missti aldrei þolinmæðina. Hann
trúði því, að til þess að öðlast traust
manns, yrði maður að treysta lion-
um.
Simon Pétur var hávaðasamastur
og áleitnastur af lærisveinunum,
og hann var alltaf að lýsa því yfir,
hve hugrakkur hann væri og trú-
aður. Dag nokkurn sagði Jesús við
hann: „Áður en haninn galar í nótt,
muntu afneita mér þrisvar.“ Símon
Pétur reiddist. Þótt hann yrði lif-
látinn hrópaði hann, mundi hann
aldrei afneita meistara sínum. Jesús
brosti — og um nóttina rættist
spá hans. Einhver hefði látið Símon
sigla sinn sjó, en Jesús sagði ekkert
ávítunarorð. Hann treysti því að
lærisveinninn léti sér þetta að
kenningu verða, enda reyndist það
svo. Símon Pétur brást ekki allt
til dauðans.
Lærisveinarnir voru ómenntað-
ir almúgamenn, með sömu bresti
og ástríður og gengur og gerist.
Þó tókst Jesú, með sannfæringar-
krafti sínum, trú og þolinmæði,
að móta þá svo að þeir héldu starf-
inu áfram og urðu sigursælir.
Nokkrum árum eftir dauða meist-
arans var skýrt svo frá i afskekkt-
um hluta Rómaveldis, að „þeir
sem sett hafa heiminn á annan
endann eru komnir hingað líka.“
Fáeinuin áratugum siðar hneigði
hinn stolti keisari í Róm höfuð
sitt fyrir kenningu trésmiðisins frá
Nazaret, þessari kenningu, sem
flutt var og boðuð af óbrotnum
almúgamönnum.
í augum flestra viðstaddra virt-
ist allt vera með felldu. Það var
hörmulegast við ástandið.
Loftið var fullt af ódaun af mönn-
um og dýrum, sem voru þarna í
einni kös. Menn tróðu hver á öðr-
um og bölbænum rigndi. Öðrum
megin garðsins voru gripastíur;
hinum megin dúfnabúr. Fremst sátu
skipaðir prestar og víxlarar við
löng borð og féflettu e'ftir mætti
þá sem komu að kaupa. Engum
hefði getað komið til liugar að
þetta væri helgidómur. Og samt var
þetta musterið — miðdepill trúar-
lífsins í landinu. Og mannfjöldan-
um í musterisgarðinum fannst allt
vera með eðlilegum hætti.
En unga manninum frá Nazaret,
sem var þarna á ferð, kom þetta
kynlega fyrir sjónir. Það kom roði
i vanga hans þegar hann virti fyrir
sér spillinguna. Hann heyrði há-
væra konurödd og leit við. Það var
bóndakona að andmæla miskunnar-
lausu okri víxlaranna. Og hann sá
víxlarana grúfa sig glaðklakkalega
yfir ránsfeng sinn.
Undrun unga mannsins hreyttist
i reiði. Hann gekk allt í einu að
borði feita víxlarans, þreif i það
og þeytti því þvert yfir garðinn.
Okrarinn reyndi að grípa fjársjóð
sinn, missti jafnvægið og enda-
slengdist á jörðina. Siðan gekk
ungi maðurinn á röðina og felldi
öll borðin. Mannfjöldinn þyrptist
kringum hann, en hann hélt áfram
og leit hvorki til hægri né vinstri.
Þegar hann kom að dúfnabúrunum,