Úrval - 01.06.1965, Blaðsíða 101

Efí PAfílS AÐ BfíENNA ?
99
l'laug Halifaxsprengjuflugvél lágt
yfir Orcqdalinn, þar lil hún kom
auga á deplandi ljósaþríhyrning,
sem táknaði afmarkað svæði And-
spyrnuhreyfingarinnar fyrir fall-
hlífarstökk. Þá greip ungur maður
— dýralæknanemi að nafni Alain
Perpezat í dyrakarmana á opn-
um dyrum flugvélarinnar og kast-
aði sér út í náttmyrkrið.
Hann kom niður á hveitiakri,
þar sem iiann gróf fallhlíf sína og
stökkbúning í áburðarhaug. Leið
hans lá til Parísar í 38 mílna fjar-
lægð. Er hann hafði verið í felum
í einn dag, lagði hann upp í París-
arförina á þann eina liátt, sem um
var að ræða - að stöðva einhvern
bíl, sem var á leið þangað og fá
að fljóta með. Fyrsti biliinn, sem
hann stöðvaði bar merki þýzka
fiughersins, og á opnum pallinum
sátu 4 þýzkir liermenn með hjálm
á höfði. Bilstjórinn, hæruskotinn
Bajari úr heimvarnarliðinu, opn-
aði bílhurðina og benti honum að
koma. Uin leið og liann smeygði
sér í sætið, sem honum var boðið,
varð honum mjög hugsað til úttroð-
ins peningabeltisins, sem hann
var girtur og gerði honum greini-
lega ýstru - liann var með 5 millj-
ónir franka til frönsku neðanjarð-
arhreyfingarinnar og til orð-
sendingarinnar, sem hann bar i
vinstri skó sínum. Hann vissi ekki
hvers efnis hún var, aðeins að hún
væri sérstaklega áriðandi.
Bílstjórinn horfði rannsakandi á
hann um stund og spurði síðan:
„Til Parisar?* Ungi sendiboðinn
kinkaði þegjandi kolli, Þjóðverjinn
tengdi vélina og bílliiui þaut af
stað.
Er í borgina kom, leitaði Perp-
ezat upi Píslarsöguklaustrið (Pass-
ion of Our Blessed Lord Convent)
i Heilsugötu (Bue de la Santé) nr.
27 og hringdi dyrabjöllunni þrjár
langar og eina stutta. Hann var
kominn á ákvörðunarstað. 1 þessari
gömlu byggingu leyndust aðal-
stöðvar Claude Olliviers ofursta,
yfirmanns brezku Leyniþjónust-
unnar fyrir mestallt Frakkland.
Við þessa ákveðnu hringingu Per-
pezats, kom sjálf abbadisin til dyra,
lauk upp hinni þungu eikarhurð
og hleypti honum inn.
í hinni afar fáskrúðugu setustofu,
spennti Perpezat af sér beltið, fór
úr vinstri skónum og plokkaði upp
úr sólanum litla silkiborðann, sem
hann hafði liætt lífi sinu til að
koma til skila. Ofurstinn leit á
svarta letrið, sem var stimplað á
horðann og bað abbadísina að færa
sér lykilinn, sem liann notaði til
að þýða orðsendingar sínar. Hann
var prentaður á örþunnan dúk úr
uppleysanlegu efni, sem mundi
leysast upp á tungu hans á örfáum
sekúndum ef hann neyddist til að
gleypa hann. Abbadísin leyndi hon-
um i klausturkapellunni.
Olliver tók að þýða orðsending-
una. Er hann þýddi síðustu línurn-
ar þyngdist svipur hans. Her-
stjórn bandamanna, stóð þar, hafði
ákveðið að „fara fram hjá París
og fresta frelsun hennar eins lengi
og mögulegt væri.“ Hvað sem í
skærist, yrði þessari ákvörðun ekki
breytt, var bætt við.
Ofurstinn leit upp á Perpezal.