Úrval - 01.06.1965, Side 60

58
ljóst, að hann hefði færst einum
degi nær sínu eigin píslarvætti.
En samt hikaði hann aldrei. Glað-
ur og rólegur hélt hann starfi sinu
áfram, hughreysti lærisveinana og
barðist gegn hræsni og kúgun. Og
þegar hermennirnir komu til að
handtaka hann, var hann reiSubú-
inn og rór í huga.
Vikunni frá því aS hann var
handtekinn og þar til hann hafSi
verið krossfestur, er lýst í löngu
máli í guSspjöllunum. ViS getum
fylgst nákvæmlega meS Jesú þessa
viku, við vitum hvar hann mataðist
og svaf, hvaS hann sagSi og viS
hvern hann talaSi; og viS sjáum
hvernig ofsóknirnar aukast og
magnast, unz yfirlauk. Og þaS er
dásamlegt aS minnast þess, aS
þrátt fyrir þjáningarnar í fangels-
inu og réttarsalnum, barsmíSar og
áverka, matarleysiS og svefnleysið
— þá varð engin breyting á honum.
Hann var sami meistarinn eftir sem
áður.
Jafnvel Pilatusi var þetta ijóst.
Þessir tveir menn voru einkenni-
legar andstæSur, rómverski lands-
stjórinn, sem brátt hlaut aS kveða
upp dauSadóminn, og hinn jiöguli
og rólegi maSur, sem áSur hafSi
veriS trésmiSur, og bar sig lmnn-
ig, aS þaS var sem lög mannanna
voru honum óviðkomandi.
Pilatus sneri sér að Jesú og sagði
þau orð, sem lýsa meistaranum
betur en nokkurt málverk, orð,
sem ósjálfráður vitnisburSur hins
spillta Rómverja andspænis hinum
fullkomna styrk og hinu fullkomna
trausti.
ÚRVAL
„Sjá,“ sagði hann, „þetta er
maðurinn!“
ÞaS er sagt að Rómverjinn Len-
tulus sem var eftirmaður Pilatusar
í Jerúsalem, hafi lýst Jesú þannig,
að enginn hefði séð hann hlæja.
Þessi ummæli eru fölsun, sem
færð var í letur á seinni öldum,
en þó hefur reynzt erfitt að hnekkja
þeim. Vingjarnlegasta manninum,
sem uppi hefur verið, var þannig
með fordómum stíað frá þeim,
sem hann hefði helzt kosið að eiga
að vinum. Heimurinn hefur verið
sviptur fögnuði og hlátri hins
mikla félaga.
í Biblíunni er nákvæm lýsing á
grátinum við krossfestinguna; Jó-
hannes einn mundi eftir hlátrinum,
sem glumdi í húsinu, þar sem fyrsta
kraftaverkiS gerðist. Það var í
smábænum Kana, skammt frá Naza-
ret. Jesús og móðir hans höfðu
veriS boðin í brúðkaupsveizlu, en
slíkar veizlur stóðu oft í marga
daga. Allir áttu að skemmta sér
sem bezt eins lengi og matur og
drykkur entust — og þ>aS var móð-
ir brúðarinnar mikið kappsmál, að
Iivorttveggja dygði sem lengst.
Þegar þessi veizla stóð sem hæst,
gekk einn þjónninn til húsmóður-
innar og hvíslaSi, að henni, að
víniö væri þrotið. ViS getum gert
okkur i hugarlund, hvílík vonbrigði
jjetta voru fyrir konuna —- þetta
var brúðkaup dóttur hennar, stór-
atburður i lífi fjölskyldunnar, sem
hafði kostað milcinn undirbúning
og varð að fara sómasamlega fram.
Og nú var vínið jjrotið.
Fæstir gestanna tóku eftir þvi,