Úrval - 01.10.1969, Qupperneq 29

BÁRAN KVEÐXJR SINN LÍKSÖNG EIN ....
27
ekki á, að neinn hefði ráðningu á
reiðum höndum eða bæri við að
koma með nokkuð í þá átt. Og er
þögnin fór að verða óþægileg, fóru
menn að fara upp á þilfar, sem þar
áttu að vera. Aðrir fóru í koju, og
einhver fór að skara í kabyssunni,
og virtist hugsun mannanna hafa
dreifzt í ýmsar áttir, og sem lengst
frá því efni, sem þeir voru áfjáð-
astir að hlusta eftir fyrir stundu
síðan. Ekki er samt ólíklegt, að
innst í hugskoti þeirra hafi mvnd-
azt einhver geigur. sem þeir ekki
kunnu að skilgreina að hverju
mundi stefna, og leið svo vetrar-
vertíðin, að ekkert sérstakt bar til
tíðinda og ekki var frekar á þetta
minnzt.
Þegar skipið hafði verið afgreitt
í Revk^avík, lagði það út í vortúr-
ion eins og vanalega, og á útsigl-
ingunni hafði Ólofur orð á því, að
''VVri T-seri mikið að marka bessa
drauma. Nú væri vertíðin liðin og
ahi^- á skininu vissu. hvað skips-
vissinn hafði sagt eða hvað. sem
beð nú var, enda kvaðst. hann ekki
mikinn trúnað bafa lavt á slíka vit-
levsu, því skrifað stendur. Draum-
-n“kinoarna heimsku hót. héeóma
^kaltu meta, og féllust. skinverjar á
hað og voru honum algiörlega sam-
dóma. að ekkert væri að marka
þessa drauma og voru glaðir yfir,
að iafn liótur draumur skvldi vera
marklevsa ein, og ekkert, annað.
Vortúrinn hafði gengið vel, og
að honum loknum var siglt til
Tf-'vk’avíkur, skinið losað, og að
því lnknu la«t út í miðsumarstúr.
Á leið út Flóann hafði Ólafur o”ð
á því við félaga sína, að nú væri
annarri vertíð ársins lokið og enn
hefði ekki draumurinn komið fram,
og mundi hann hér eftir, sem hing-
að til, skoða það sem markleysu
eina, en hins vegar höfðu félagar
hans óljósan grun um, að þetta
mundi valda honum nokkrum
áhyggjum og það meiri, en hann
vildi láta í ljós. Annars var ekki
frekar um þetta rætt, athafnalífið
á sjónum rann í hinn sama farveg,
eins og það hafði gert áður. Allt
gekk eins og í sögu, afli var ágæt-
ur, og siglt var heim úr miðsumars-
túr á fullhlöðnu skipi. Allt lék í
lyndi, skipið var losað og farið út
í síðasta túr.
Eins og áður vakti Ólafur máls
á hinu sama og hann hafði gert
hina túrana og virtist í þetta skipti
vera einna öruggastur um, að
draumur sá, sem áður er nefndur,
hefði enga merkingu, og hann
myndi ekki hugsa meira um hann.
Það væri líka svo barnalegt að taka
mark á draumnum, það gerðu ekki
nema taugaveiklaðar konur eða
annað sálarveikt fólk, sem nærðist
á hjátrú og hindurvitnum. Sinn
þátt í þessu kvað hann vera gam-
ansemi og annað ekki.
Þegar nokkuð fór að líða á túr-
inn og nótt fór að lengja, fóru sum-
ir af hásetunum að hafa orð á því,
að þeir yrðu stundum varir við ým-
islegt einkennilegt um borð í skip-
inu. Þeir þóttust hafa séð ljós und-
ir skipsbátnum, þar sem hann var
á hvolfi á þilfarinu. Sumir þóttust
sjá menn, sem þeir ekki þekktu,
einnig ofan í lest, og kvað svo mik-
ið að þessu, að þeir sögðu skipstjór-
anum frá því, en hann vildi ekki